(1904-1971)
Lekarz chirurg, nauczyciel akademicki, profesor. Mówiono, że ma złote ręce. Prekursor wielu metod leczenia chorób wrzodowych i nowotworowych. Jako pierwszy w Polsce wszczepił elektryczny rozrusznik serca. Wiele jego publikacji pozostaje źródłem aktualnej wiedzy medycznej. Wychował grono następców.
Studiował na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. Zarządzał oddziałami m.in. w szpitalach w Wilnie i Kownie. W trakcie II wojny światowej działał w strukturach ruchu oporu Armii Krajowej, organizując opiekę lekarską i operując żołnierzy.
W Gdańsku rozpoczął pracę w grudniu 1945 roku. Zaliczany jest do tzw. wileńsko-gdańskiej szkoły chirurgicznej. W 1949 roku władze Akademii Lekarskiej (dziś: Gdański Uniwersytet Medyczny) powierzyły mu organizację, a następnie kierowanie III Kliniką Chirurgii, zlokalizowaną przy ul. Śluza na Dolnym Mieście (dziś: ul. Kieturakisa). Pełnił obowiązki specjalisty krajowego do spraw chirurgii. Wieloletni członek Rady Głównej Szkolnictwa Wyższego i Rady Naukowej przy Ministrze Zdrowia.
Był członkiem Miejskiej Rady Narodowej. Wybrany Gdańszczaninem XX-lecia (1965).
Patron Zespołu Szkół Medycznych w Wejherowie i sali wykładowej w Centrum Medycyny Inwazyjnej GUMED.
Jego grób znajduje się na cmentarzu Srebrzysko.
Tekst: materiały własne UMG
Foto: mat. arch. GUMed
