(1892-1964)
Gdańszczanin, historyk sztuki, wykładowca akademicki. Brał udział w ewakuacji gdańskich dzieł sztuki przed zbliżającym się frontem, a po II wojnie światowej wskazywał polskim historykom miejsca ich zdeponowania w okolicach Gdańska.
Syn dyplomowanego palacza lokomotywy parowej. Uczył się w Gimnazjum Miejskim w Gdańsku. Studiował w Lipsku muzykę, psychologię, języki i historię sztuki, a w Marburgu romanistykę i germanistykę. Walczył podczas I wojny światowej. Asystent na uniwersytecie w Lipsku i w Kolonii. Habilitował się na uniwersytecie w Królewcu.
Do Gdańska wrócił w 1930 roku. Pracował na politechnice (Technische Hochschule Danzig), jednocześnie będąc kustoszem i dyrektorem Muzeum Miejskiego. Konserwator zabytków w Wolnym Mieście Gdańsku i państwowy kurator zbiorów muzealnych Prus Zachodnich.
Pod koniec II wojny światowej wraz z Erichem Volmarem brał udział w zabezpieczaniu zbiorów muzealnych przed nadchodzącym frontem, a później współpracował z polskimi naukowcami, wskazując miejsca zdeponowania zabytków. Opuścił Gdańsk jesienią 1946 roku. Pracował na uniwersytecie w Hamburgu i w Tybindze. Autor syntezy dziejów gdańskiego malarstwa i pięciu cennych monografii inwentaryzacyjnych gdańskich zbiorów sztuki.
Zmarł w Bonn.
Przed wejściem do Muzeum Narodowego przy ul. Toruńskiej jest tablica upamiętniająca jego zasługi dla miasta.
fot. autor nieznany/Muzeum Gdańska, źródło: Gedanopedia.pl
Tekst: materiały własne UM
