(1900-1983)
Architekt, profesor, generalny konserwator zabytków (1945–1957), międzynarodowy autorytet w dziedzinie ochrony zabytków. Wbrew zasadom konserwatorskim przyjętym na świecie po II wojnie światowej zdecydował o dźwignięciu z ruin wielu polskich zabytków – Starego Miasta w Warszawie, zamku w Malborku i kamienic na Starym Mieście w Poznaniu. Miał wielki udział w decyzji o podniesieniu z gruzów Głównego Miasta w Gdańsku, także dzięki niemu jest ono takie, jakie je dziś znamy.
„Poczucie odpowiedzialności wobec przyszłych pokoleń domaga się odbudowy tego, co nam zniszczono” – tak za-wsze twierdził.
Był członkiem wielu międzynarodowych gremiów architektonicznych. W imieniu Polski sygnował tzw. Kartę Wenecką, obowiązujący do chwili obecnej międzynarodowy dokument definiujący pojęcie zabytku, regulujący zasady ochrony historycznych budowli, ich konserwacji czy modernizacji (1964). Przy współudziale Jana Zachwatowicza została powołana Międzynarodowa Rada Ochrony Zabytków i Miejsc Historycznych ICOMOS – do dziś najważniejsza organizacja zrzeszająca ekspertów zajmujących się ochroną zabytków (1965).
Stosowany po dziś dzień międzynarodowy znak z biało-niebieską szachownicą na oznaczenie zabytkowych obiektów to jego projekt (1954). Jego grób znajduje się na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.
fot. W. Miernicki / Narodowe Archiwum Cyfrowe, źródło: Wikipedia.org
Tekst: materiały własne UM
