(1689–1774)
Prawnik, historyk, nauczyciel, dyplomata. Nazywany jest „pierwszym wybitnym historykiem doby Oświecenia w Polsce”, postulował m.in. studiowanie historii na podstawie źródeł. Pionier naukowej krytyki źródeł historycznych dotyczących Pomorza i Prus.
Historię, prawo i retorykę studiował na uniwersytecie w Halle. Zdobył tytuł doktora. Po powrocie do Gdańska m.in. wydawał czasopismo historyczne – „Polnische Bibliothek”, pierwsze tego rodzaju na ziemiach polskich, i współtworzył Societas Litteraria, pierwsze towarzystwo naukowe w Gdańsku. Rada Miejska zleciła mu kontynuację pisania historii Prus, powstało dziewięć tomów. Pracował w gdańskim Gimnazjum Akademickim jako profesor wymowy i poezji. Później otrzymał Katedrę Prawa i Historii.
Król polski August II wyznaczył mu coroczną pensję i mianował saskim posłem. Po tym, jak objął stanowisko urzędnika miejskiego, wsparł Radę Miejską Gdańska w konflikcie z opozycją kupiecko-rzemieślniczą, popieraną przez dwór polski. Uczestniczył w tajnej misji, która miała doprowadzić do odzyskania przez władze Gdańska łask u króla.
Wydał drukiem blisko 70 prac historycznych i prawnych, a także najstarsze polskie kroniki – Galla Anonima i Wincentego Kadłubka. Część swojego księgozbioru przekazał Bibliotece Miejskiej (dziś: PAN Biblioteka Gdańska). Patron jednej z ulic we Wrzeszczu.
Tekst: materiały własne UM
Fot. autor portretu Johann Jacobus Fabritius, źródło: katalog wystawy „Portret ponad wszystko, J.Wessel i jego wiek”, Muzeum Narodowe w Gdańsku, Gdańsk 2005r.
