Pierwotnie wieś z zabudową wzdłuż potoku Strzyża (przy obecnej ul. Słowackiego) na odcinku od obecnej al. Grunwaldzkiej i ul. Chrzanowskiego, przy głównej drodze z Gdańska do Oliwy, przed wybudowaniem w 1823 roku drogi, obecnego odcinka al. Grunwaldzkiej, od ul. Słowackiego do ul. Opata Rybińskiego w Oliwie. Część przy obecnej ul. Staszica i Kołłątaja, gdzie już w 1342 notowano istnienie mostu nad potokiem, nazwanego Strzyżą Dolną, okolice obecnego skrzyżowania ul. Słowackiego i Chrzanowskiego nazywano Strzyżą Górną. Należące do mieszkańców wsi pola uprawne zlokalizowane były w kierunku północnym do obecnej ul. Polanki. Założona przez cystersów z klasztoru w Oliwie wzmiankowana od 1342. W 1555 roku opat oliwski Lambert Schlieff zapisał na wieczne czasy Lazaretowi przy Bramie Oliwskiej drewno opałowe z lasów leżących między Strzyżą a siedzibą klasztoru oraz rocznie 5 fur siana, które mieszkańcy wsi mieli dostarczać własnymi wozami. W roku 1570 Strzyża należała do parafii kościoła św. Jakuba w Oliwie, obejmowała około 638 ha, 3 ogrody i karczmę. Wieś rozwijała się, wykorzystując pracujące nad potokiem zakłady przemysłowe, oddawane przez cystersów w dzierżawę i tworzące zespoły przemysłowo–rezydencjonalne zwane dworami, numerowanymi w dół potoku Strzyża. W 1552 istniała tu tzw. fabryka strzyska (Fabrica Striessensis), zapewne kuźnica miedzi.
Wieś niszczona w czasie wojen w latach 1577, 1656 i 1734. W 1770 roku było w niej 9 dworów. Po zniszczeniach w czasie wojen napoleońskich, 17 III 1814 Strzyżę Dolną włączono w granice administracyjne miasta Gdańska jako część dzielnicy Wrzeszcz. W latach 1891–1893 między obecnymi ulicami Kościuszki a Miedzianą powstały magazyny zaopatrzeniowe dla koszar we Wrzeszczu, w 1897–1906 powstała tu jedna z kolonii domów robotniczych Fundacji Abegga. Sąsiedztwo z rozwijającym się Gdańskiem spowodowało, że w Strzyży Górnej przybywało mieszkańców pracujących w gdańskich zakładach (w 1902 – aż 2565 osób). Władze Gdańska uważały, że mieszkańcy korzystają z miejskich usług i pożytków bez zasilania kasy miasta podatkami, w 1898 doprowadziły do włączenia w granice miasta (dzielnicy Wrzeszcz) części Strzyży Górnej, a 1 IV 1902 – pozostałej części. Z tą chwilą zanikła samodzielność Strzyży, na jej byłe tereny rozciągnięto nazwę dzielnicy Wrzeszcz. Po rozparcelowaniu gruntów w początku XX wieku, wytyczono ulice przy obiektach koszarowych, nadając im związane z huzarami nazwy.
Ponownie administracyjnie wyodrębniono Strzyżę w 1992 roku, w okrojonych granicach, innych niż Strzyża historyczna (zwłaszcza w części południowej, przez odsunięcie od dającego jej nazwę potoku Strzyża).
