?DECRETRUM CIVITATIS DANCEKE? to gdański odpis kodeksu prawa lubeckiego z 1263 roku, który właśnie został wydany drukiem. Tekst przetłumaczył z łaciny na język polski i opatrzył naukowym komentarzem Tadeusz Domagała, związany z Gdańskiem, historyk i historyk sztuki.
 |
Praca autora, opisująca gdański kodeks, składa się z trzech części: łacińskiego tekstu dokumentu, tłumaczenia dokumentu na język polski oraz naukowego komentarza.
Z uwagi na fakt niezachowania się dokumentu lokacji prawnej Gdańska, odpis kodeksu prawa lubeckiego z 1263 roku ma podstawowe znaczenie dla średniowiecznych dziejów miasta. Szczególnie dotyczy to problematyki ustawodawczej, sądowniczej, majątkowej, monetarnej i obyczajowej.
Patronat nad edycją odpisu kodeksu prawa lubeckiego dla Gdańska objął Prezydent Gdańska Paweł Adamowicz.
Pięknie wydany drukiem, dzięki finansowemu wsparciu Fundacji Współpracy Polsko-Niemieckiej, z obszernym naukowym komentarzem, posiada duże walory promocyjne, wskazujące udokumentowane miejskie tradycje Gdańska, sięgające czasów książąt pomorskich oraz jego ożywionych kontaktów z głównym miastem Hanzy ? Lubeką.
 |
Tadeusz Domagała - urodzony w 1931 r. w Nowym Mieście Lubawskim, studia skończył na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Obecnie mieszkający w Niemczech, był przez wiele lat związany z odbudową historycznego śródmieścia Gdańska po zniszczeniach wojennych jako pracownik Gdańskiego Oddziału P.P. Pracownie Konserwacji Zabytków. Następnie pełnił funkcję Głównego Konserwatora w Muzeum Historycznym Miasta Gdańska. Pomimo zamieszkania poza granicami miasta podtrzymuje stałe związki z Gdańskiem, starając się uczestniczyć w jego życiu naukowym.
Fot. Kosycarz Foto Press KFP
Muzeum Historyczne Miasta Gdańska
Piotr Piotrowski
Prawo lubeckie - niemieckie prawo lokacyjne, obok prawa magdeburskiego najbardziej rozpowszechnione. Wzorowane na prawie Lubeki, nadanym miastu w 1226 roku przez cesarza Fryderyka II Hohenstaufa. Od XIII wieku stanowiło wzór prawno-organizacyjny dla ponad 140 miast, od Hamburga po Rygę, położonych wzdłuż południowego wybrzeża Bałtyku i na przyległych terenach. Przyjmowały je głównie miasta związane ze Związkiem Hanzeatyckim.
Lubeckie prawo miejskie wprowadzono w roku 1237 w Szczecinie (choć formalna lokacja tego miasta miała miejsce w 1243 roku). Prawo to otrzymały pierwotnie także Tczew w 1260 i Gdańsk (1261-1263). Oba miasta zostały w wieku XIV przeniesione przez Krzyżaków na prawo magdeburskie. Na prawie lubeckim pozostały natomiast, m. in. Elbląg, Braniewo oraz Frombork.
Cechą charakterystyczną miast lokowanych na prawie lubeckim jest brak placu rynkowego. Funkcje rynku spełniała szeroka ulica, np. Długi Targ w Gdańsku.
(źródło: pl.wikipedia.org)
