Historia dzielnicy

Pierwotnie wieś założona w połowie XIII wieku przez opactwo cystersów z Oliwy. Szybko zanikła, zapewne w sąsiedztwie późniejszej posiadłości Konradshammer, której nazwę po 1945 roku próbowano spolonizować na „Kowacze” i rozciągnąć na część tzw. Dolnej Oliwy, na planowane osiedle mieszkaniowe między Potokiem Oliwskim a Zaspą. Na terenie tym w XVII wieku znajdowała się część tzw. Burau, czyli wrzosowisk między Jelitkowem, Brzeźnem a Oliwą, oraz bór sosnowy, którego resztki (około 200 ha) wycięto w 1865 roku, a także zniszczone w 1945 Biały Dwór, Czerwony Dwór i Czarny Dwór. Ostatecznie jednak powrócono do nazwy średniowiecznej wsi Przymorze. Obecną nazwą Przymorze obejmuje się dwie dzielnice Gdańska: Przymorze Małe i Przymorze Wielkie.
Przymorze Małe (obecnie dzielnica Gdańska między Potokiem Oliwskim na północy, ulicami Chłopską i Rzeczypospolitej od wschodu, ul. Hynka od południa i torami kolejowymi od zachodu) zabudowano w pierwszej kolejności. Pierwotna zabudowa nastąpiła w kwartale ulic: Piastowska–Śląska–Chłopska–Beniowskiego. Budowę rozpoczęto według projektu Wiesława Andersa, Jerzego Kołodziejskiego i Czesława Swędrzyńskiego od osiedla między ul. Śląską (kamień węgielny pod pierwszy budynek nr 68 wmurowano 10 VI 1959, pierwsi lokatorzy wprowadzili się w roku 1960) po ul. Piastowską, zasadniczo zakończoną w 1963 (49 budynków, 1720 mieszkań). Przymorze Małe charakteryzuje się przewagą niskiej i średniej zabudowy, z wyjątkiem kilku jedenastokondygnacyjnych punktowców po stronie zachodniej i północnej, terenami przemysłowymi o niskiej intensywności.