Poetka wierzyła w „zmianę na lepsze”, lubiła stawać na głowie, wyrażając tak swój „babski bunt”; pragnęła zjednoczenia
z roślinami, zwierzętami, żywiołami oraz własną kobiecością. Wiersze Świrszczyńskiej są zapisem uczuć przepełnienia i nadwyżki; mówią o przekraczaniu granic, odczuwaniu siebie jako bytu najlżejszego, a zarazem gigantycznego i niepoliczalnego. Poetka pisała: „rozciekam się, rozsnuwam, rozprzestrzeniam, jestem wybuch, wytryskuję, wyskakuję ze
skóry, pączkuję”. Wyrażany w ten sposób nadmiar sugeruje nieokreśloność i złożoność, których nie sposób ogarnąć, ale, którymi można dowolnie się dzielić.
Wystawa „Śpiew nadmiaru” w pracach różnych artystek/artystów łączy ze sobą literaturę i sztukę, snuje wizualne i dźwiękowe opowieści dotyczące: siły i absurdu istnienia, sensualnych wyborów i wrażliwości, języka i jego mocy, przepełnienia i ruchu, które „uruchamiają rewolucję, ciesząc, zaskakując i wyzwalając”. Jej konstrukcja powstała w wyniku procesu łączenia, plątania, wzbudzania akordów, gromadzenia różnych emocji i stanów, przecinania się czasu z historią i tego, co wyobrażone z realnym.
Zaprezentowane przez twórczynie/twórców dzieła, powstawały jako odpowiedź na twórczość poetki, ale także tytułowe pojęcie nadmiaru, które odnosi się również do obszaru współczesnej kultury. Proponowany obszar odniesień, wpisał się również w dynamikę, wielowymiarowość i asamblażowy charakter twórczości osób, które przyjmując zaproszenie do udziału w wystawie, stworzyły dynamiczny i paradoksalnie spójny układ.
Kuratorki: Małgorzata Jankowska i Maria Sasin
Artystki/artyści: Anna Baumgart, Paweł Błęcki, Monika Drożyńska, Magdalena Franczak, Ludomir Franczak, Barbara Jacaszek, Sylwia Jakubowska-Szycik, Anka Leśniak, Edyta Majewska-Rosińska, Barbara Maroń, Mariusz Tarkawian, Viola Śpiechowicz, Diana Ronnberg, Małgorzata Żerwe
