Nienansycenie twórcze jest na ogół zjawiskiem niezbędnym i pożądanym. Artysta/artystka głodny/głodna to artysta/artystka płodny/płodna. Nas interesują wszakże przemilczane następstwa twórczego nienasycenia; te wstydliwe i niepożądane.
Inspirowany wystawą „Białoszewski. nieosobny” – prezentowaną w ubiegłym roku w Muzeum Woli – spektakl jest senną fantazją o latach 50-tych. To opowieść o czasie, w którym głód twórczy funkcjonował obok dojmującego głodu fizycznego. Takie były realia okaleczonej powojennej Warszawy, w których powstał Teatr na Tarczyńskiej i Teatr Osobny. Jego twórczynie i twórcy uprawiający sztukę wyprzedzającą ich czasy tworzyli wyjatkową i barwną komunę atystyczną, w której wykluwały się niezwykłe idee teatralne, plastyczne, literackie, filozoficzne i ezoteryczne. Nie przypadkiem gośćmi teatru osobnego byli chociażby Allan Ginsberg, Simone de Bouvoir, czy Jean Paul Sartre. Chcemy wskrzesić teatr, który negując psychologiczne odtwarzanie życia, sam stawał się życiem i wypływał poza swoje ramy. Przywołujemy sztukę, która powstając w warunkach niedostatku materialnego, infekowała głodem życia. Głód życia wyodrębnił silną, twórczą i efemeryczną wspólnotę
Reżyseria – Marcin Bartnikowski, Marcin Bikowski
Dramaturgia – Marcin Bartnikowski
Scenografia, kostiumy i lalki – Marcin Bikowski
Muzyka – Anna Stela
Choreografia – Marta Bury
Opieka merytoryczna – Katarzyna Szumlas
Obsada – Marcin Bartnikowski, Marcin Bikowski
Spektakl powstał przy współpracy z Domem Kultury „Praga” w Warszawie i Muzeum Woli w Warszawie.
Spektakl współfinansowany jest ze środków Miasta st. Warszawa w ramach programu „Dziedzictwo Kulturowe Warszawy”.
Dofinansowana ze Środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego poprzez Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego w ramach programu OFF Polska.
Teatr Malabar Hotel powstał w 2009 roku. Od początku jest prowadzony przez Marcina Bartnikowskiego i Marcina Bikowskiego. Nazwa teatru została zainspirowana fikcyjną przestrzenią – Malabar Hotelem – występującą w trzech dramatach Witkacego: Bziku tropikalnym, Niepodległości trójkątów i Metafizyce dwugłowego cielęcia. Teksty te są pokłosiem antropologicznej wyprawy, w której Witkiewicz towarzyszył Malinowskiemu po śmierci Jadwigi Janczewskiej. Smutek i feeria tropików zainspirowały twórców teatru do własnych podróży i indyjski Malabar (wprawdzie w Mister Price Malabar Hotel znajduje się burmijskim Rangoon, które też zdołaliśmy odwiedzić i wyruszyć stamtąd w deltę Irawadi w poszukiwaniu białych krokodyli, ale to kanwa innej opowieści) stał się naszym rajem na ziemi i źródłem inspiracji.
Podobno mamy rozpoznawalny charakter pisma, ale ewoluuje on dzięki współpracy z reżyserami (Hendrik Mannes, Magda Miklasz, Michael Vogel, Ewa Piotrowska, Maria Żynel, Agnieszka Glińska, Marcin Wierzchowski) i jest pomieszaniem teatru lalkowego, dramatycznego i plastycznego w stopniu zawsze zależnym od sensu. Forma jest dla nas wyłącznie wspornikiem treści i nawet jeśli jest wybujała, nie jest “czystą”, choć Witkacy inspiruje nas ciągle i nie przestaje gościć w naszym repertuarze.
Obowiązują zapisy
