realizatorzy:
kierownictwo muzyczne José Maria Florêncio
inscenizacja i reżyseria Marek Weiss
scenografia Małgorzata Słoniowska
przygotowanie chóru Dariusz Tabisz
obsada:
Hrabia Robert Gierlach (28, 29.05), Leszek Skrla (30.05, 01.06)
Hrabina Katarzyna Hołysz (29, 30.05), Anastazja Lipert (28.05, 01.06)
Zuzanna Iwona Leśniowska (28, 29.05), Julia Iwaszkiewicz (30.05, 01.06)
Figaro Wojciech Gierlach
Cherubin Jan Monowid (28, 29.05), Karol Bartosiński (30.05, 01.06)
Marcelina Anna Fabrello
Bartolo Piotr Nowacki
Basilio Krzysztof Kur (28, 29.05), Jacek Szymański (30.05, 01.06)
Don Curzio Łukasz Wroński
Antonio Andrzej Malinowski
Barbarina Ingrida Gapova
oraz
Chór i Orkiestra Opery Bałtyckiej
dyrygent Jose Maria Florencio
Spektakl szczególny z uwagi na gwiazdorską obsadę. Na scenie Opery Bałtyckiej w dniach 28 i 29 maja wystąpią dwaj bracia: Robert i Wojciech Gierlach. Artyści występują na światowych scenach operowych, ich kreacje aktorskie nagradzane są przez publiczność i krytyków licznymi pochwałami. Usłyszeć ich w jednym spektaklu jest wielką gradką dla każdego melomana.
Robert Gierlach
baryton
Absolwent warszawskiej Akademii Muzycznej w klasie śpiewu solowego Kazimierza Pustelaka. Debiutował jeszcze jako student na deskach Warszawskiej Opery Kameralnej wykonując partie tytułowe w Weselu Figara i Don Giovannim oraz w Teatrze Wielkim jako Don Basilio w Cyruliku sewilskim. Laureat międzynarodowych konkursów wokalnych w Vercelli (I nagroda) oraz w Las Palmas, gdzie został uhonorowany Nagrodą Publiczności.
W repertuarze ma partie w operach: Wesele Figara i Don Giovanni Mozarta, Maria di Rohan Donizettiego, Mojżesz w Egipcie Rossiniego i tytułowego Eliasza w oratorium Mendelssohna, Podróż do Reims Rossiniego, Kopciuszek, Tatjanie Corghiego, Król Edyp Strawińskiego i Król Roger Szymanowskiego.
Występował w teatrach operowych w Polsce, Europie i Stanach Zjednoczonych, gdzie koncertował m.in. w nowojorskiej Carnegie Hall. Uczestniczył też w festiwalach w Glyndebourne i Salzburgu, w Karinthischer Sommer, Schleswig-Holstein Festival, Berliner Festwochen, Promos w Londynie i Wratislavia Cantans.
Wojciech Gierlach
bas
Studiował w Akademii Muzycznej w Warszawie w klasie Kazimierza Pustelaka, którą ukończył z wyróżnieniem Magna cum Laude.
Jest laureatem wielu międzynarodowych konkursów wokalnych - otrzymał m.in. I nagrodę na Konkursie im. Ady Sari w Nowym Sączu (1999), II nagrodę na konkursie wokalnym w Bilbao (2000), Premio Caruso w Mediolanie (2001), III nagrodę na Konkursie im. Francisco Viñas w Barcelonie (2004).
Zadebiutował w 1999 rolą tytułową w Imeneo Haendla w Warszawskiej Operze Kameralnej. Na deskach tej sceny wcielił się także w postać tytułową w Don Giovannim Mozarta, natomiast jako Leporello z tej samej opery wystąpił w Teatrze Wielkim - Operze Narodowej w Warszawie oraz w Nico Theater w Kapsztadzie. Ponadto śpiewał partię Figara w Weselu Figara Mozarta (Teatro Piccini w Bari), Argenia w Imeneo Haendla (Opera Ireland w Dublinie), Salieriego w operze Rimskiego-Korsakowa Mozart i Salieri (Teatro Fiarmonico w Oviedo), Colline'a w Cyganerii Pucciniego (Teatr Wielki w Warszawie). W dziełach scenicznych Rossiniego kreował następujące role: Mustafy we Włoszce w Algierze (Teatro Alighieri di Ravenna), Assura w Semiramidzie (Teatro Verdi w Pizie), Alidora w Kopciuszku (Festival d'Aix-en-Provance, Stadttheater w Klagenfurcie), Don Basilia w Cyruliku sewilskim i Gouverneura w Hrabim Ory (Belcanto Festival w Wildbad) oraz Lorda Sidneya i Don Profonda w Podróży do Reims (Teatr Wielki w Warszawie i Pesaro Rossini Festival). Na festiwalu w Wildbad wystąpił też jako Mirteo w nagraniu na żywo Semiramide Meyerbeera pod dyrekcją Richarda Bonynge'a.
Równie ważne miejsce w działalności artystycznej Wojciecha Gierlacha zajmuje repertuar oratoryjno-kantatowy, który obejmuje dzieła od epoki baroku do współczesności. W Filharmonii Narodowej w Warszawie wziął udział w wykonaniu Mszy h-moll Bacha pod dyrekcją Helmutha Rillinga, w Filharmonii Krakowskiej w Mszy koronacyjnej Mozarta pod batutą Jana Krenza (w 200 rocznicę urodzin kompozytora), podczas koncertu transmitowanego przez telewizję RAI śpiewał, z towarzyszem orkiestry I Solisti Veneti pod dyrekcją Claudia Scimone, w Pasji Salieriego, z Orquesta Simfonica de Asturias pod dyrekcją Alberto Zeddy wykonał Stabat Mater Rossiniego, na festiwalu "Praska Wiosna" uczestniczył w wykonaniu Pasji wg św. Jana Arvo Pärta.
W Operze Bałtyckiej wykonuje partię Figara w Weselu Figara Mozarta.
"Wesele Figara" to kontynuacja losów byłego golibrody („Cyrulik sewilski”), który z czasem został zarządcą dóbr swego pana - Hrabiego Almavivy. Niegdyś pomógł mu zdobyć żonę - piękną Rozynę. Wystarczyły jednak trzy lata, by gorące uczucie Hrabiego zamieniło się w katalog się w katalog rutynowych uśmiechów i serdeczności. Znudzony arystokrata tęskni już za "nowymi emocjami". Z nadzieją patrzy na urodziwą Zuzannę - pokojówkę swojej żony, a zarazem oficjalną narzeczoną Figara, ten nie zamierza jednak się nią nikim dzielić. Obmyśla więc intrygę, która ma udaremnić zamiary jego pana.
„Wesele Figara” jest jedną z trzech najważniejszych oper Mozarta interpretowaną na różne sposoby i realizowaną w całej gamie stylów, mód i tendencji. Uważana jest dość powszechnie za dzieło komiczne. Jednocześnie jest to najbardziej seksowna i zarazem liryczna z oper Mozarta. Zasadniczym motorem działania bohaterów jest w tym utworze napięcie pomiędzy zmysłowością i tęsknotą za prawdziwą miłością. Muzyka utrzymuje to napięcie tak pięknie, że widzowie nie zauważają upływu czasu. Miłosne perypetie głównych bohaterów prowokują do gorzkiej refleksji na temat ułudy seksualnych rozkoszy. Niby oczywiste i banalne, a jednak gorzkie w każdorazowym indywidualnym doświadczeniu. Kiedy poszukiwanie uciech staje się rozpaczliwym remedium na brak miłości, może to przybrać wymiar komiczny dla obserwatora z zewnątrz. Sprawy ludzkie się nie zmieniają. Miłość, pożądanie, nienawiść i poczucie winy – zawsze te same problemy i ta sama rozpacz bez względu na epokę. Inne są tylko ubrania, technologie przy pomocy których toczy się życie, tempo tego życia i obyczaje. ..
Spektakl powstał w koprodukcji z Operą Wrocławską.
