Dźwięk to istotny element kultury, a w samym doświadczaniu uczestnictwa w kulturze i relacjach społecznych, dźwięk jest wciąż nieodkrytą kategorią. Rewolucja technologiczna XIX wieku oraz XX wiek zmieniły akustyczną sferę miast i dźwiękowy pejzaż miejski zyskał nowy status. W miarę jak pod wpływem elektryfikacji, rozwoju technologicznego zmieniała się miejska fonosfera, oddalał się dźwięk, który można uznać za środowisko przyjazne dla człowieka. Dźwięk, obok języka literatury, sztuk wizualnych i teatru, daje możliwość głębszego poznania otoczenia, ale i pobudzenia świadomości miejsca oraz historii.
Terminu „Słuchokrąg”, w analogii do tego, co widać, czyli „widnokręgu”, użył po raz pierwszy Tadeusz Peiper — poeta i krytyk literacki. Projekt odnosi się do szeroko pojętej kultury dźwiękowej, uwzględniając jednocześnie przestrzeń estetyczną, artystyczną oraz społeczną, której spoiwem jest właśnie dźwięk.
Nie jest jednak łatwo oddzielić od siebie grupy dźwięków, które są hałasem czy zakłóceniem od tych, które są dla nas ważne, cenne. Krajobraz dźwiękowy i kulturowy to proces, a rolą projektu jest zwrócenie uwagi na problem pamięci społecznej, kulturowej związanej z kruchą materią, jaką jest dźwięk, który możemy uznać za niematerialne dziedzictwo.
Właśnie sztuka słuchania, wokół której zbudowany jest projekt, wychodzi naprzeciw odbiorcy oraz skomplikowanym zagadnieniom i problemom, które przynosi przebodźcowanie.
Kanadyjski kompozytor Raymond Murray Schafer już w latach 60. XX wieku mówił o potrzebie wymazywania niepotrzebnych dźwięków i proponował „czyszczenie uszu”. „Tracimy zmysł słuchu. Poświęcamy około 60 procent czasu porozumiewania się na słuchaniu, ale nie jesteśmy w tym dobrzy” – diagnozuje Julian Treasure, ekspert od dźwięku i komunikacji. Trudniej nam skupić się na ciszy, na subtelności, na prostocie. Ludzie nie umieją słuchać siebie z zaangażowaniem i uwagą.
Wydarzenie kuratorowane przez Magadalenę Świerczyńską-Dolot i Marcina Dymitera.
