„Notesy” Andrzeja Wajdy powstawały przez 74 lata, ukazując kształtujące się poglądy mistrza polskiej kinematografii na sztukę (nie tylko filmową), a także sferę polityczną, historyczną i… nieświadomą (Wajda opisywał w nich również swoje sny). Czterotomowy zbiór przemyśleń zawiera ponadto setki rysunków, szkiców gromadzonych przez Wajdę.
„Notesy 1942-2016. Wybór, tom 1-4”, red. Tadeusz Lubelski, Agnieszka Morstin
Andrzej Wajda (1926–2016) zaczął prowadzić swoje codzienne notatki w kalendarzyku na rok 1942. Po kilkuletniej przerwie regularne zapisy w notesach prowadził od września 1948 roku, coraz częściej uzupełniając je rysunkami, i czynił to niemal do samej śmierci. Początkowo te odręczne notatki służyły mu głównie do roboczego zapisywania bieżących pomysłów, stopniowo zaczął je traktować jako pozostawianie świadectwa, aż stały się nieodzownym nawykiem. Wajda nie ćwiczył się w pisaniu, lecz pisał tak, jak żył – pracując nad sobą, by móc być twórcą. W toku lektury tych czterech tomów poznajemy go innego niż wtedy, gdy byliśmy jego widzami. Czytając wpisy z kolejnych dekad, obserwujemy, jak z wchodzącego w życie pod ciśnieniem perswazji ideologicznej młodzieńca Wajda przeradza się w autora filmowego, by stać się jednym z najważniejszych artystów swojej epoki.
Goście:
Tadeusz Lubelski - profesor nauk humanistycznych. Od lat związany z Instytutem Sztuk Audiowizualnych Uniwersytetu Jagiellońskiego, gdzie wykładał historię filmu. Napisał m.in. „Historię niebyłą kina PR”L (2012) nominowaną do Nagrody NIKE, „Historię kina polskiego 1895‒2014” (2015, Nagroda PISF dla książki filmowej roku), był redaktorem „Encyklopedii kina” (2003, 2 wyd. 2010) i współredaktorem czterotomowej „Historii kina” (2012‒2019), przetłumaczył książkę „Hitchcock/Truffaut” (2005).
Agnieszka Morstin - doktor nauk humanistycznych, filmoznawczyni zorientowana badawczo na antropologię kultury oraz komparatystykę. Bada związki filmu z malarstwem i literaturą oraz filmowe portrety procesów historycznych. Zajmuje się edukacją humanistyczną w nowych mediach. Autorka „Jak daleko stąd do raju? Religia jako pamięć w polskim filmie fabularnym” (2010); współredaktorka m.in. „Ciało i seksualność w kinie polskim” (2009) oraz „Kompleks Konwicki” (2010). Prowadzi wykłady w Muzeum Narodowym w Krakowie (zob. cykl „Płótno i ekran. Andrzej Wajda – malarz i reżyser”).
Wydawnictwo Universitas, 2024. Współwydawca: Muzeum Sztuki i Techniki Japońskiej Manggha. Publikacja została wydana dzięki wsparciu Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej oraz Stowarzyszenia Filmowców Polskich.
