Wernisaż uświetni koncert kameralny DUO SOPOT
E.Rosińska / akordeon
A.Sawicka / wiolonczela
Kurator wystawy: Piotr Kowalski
„Ikona jest bramą, która otwiera się na ogród równie rzeczywisty jak ten świat”.
Autorem tego określenia jest Aidan Hart, wybitny współczesny brytyjski ikonopisarz. Oddaje ono barwnie i w pełny sposób charakter ikony. Kontemplując ikonę, uczestniczymy w tajemnicy na niej przedstawionej. Jest tak od wielu wieków, od początku chrześcijaństwa. Źródło sztuki ikonograficznej sięga Cesarstwa Bizantyjskiego. Cesarz Konstantyn w 330 roku ogłosił Konstantynopol stolicą Cesarstwa i tam powstawały najpiękniejsze dzieła sztuki. Pełen rozkwit sztuki ikonografii nastąpił od 787 roku po II Soborze Nicejskim. Po upadku Cesarstwa Bizantyjskiego w 1435 roku ośrodkiem kultywowania malarstwa ikonowego stała się góra Atos. Z Bizancjum malarstwo ikonowe przeniknęło na Bałkany i na Ruś, która z czasem weszła w skład Rosji, gdzie szczyt malarstwa ikonowego przypadł na XV i XVI wiek. W XVII wieku pod wpływem sztuki zachodniej nastąpił schyłek malarstwa ikonowego.
Ponowne jej odrodzenie nastąpiło dopiero na przełomie XIX i XX wieku. Słowo ikona pochodzi z języka greckiego ”eikon” (to „obraz”, „wizerunek”, „portret”). W sztuce ikonografii najważniejszym aspektem jest zachowanie zasad malarskich i malowanie w ramach tradycji, która jest niezmienna od wielu wieków. Istotna jest także nauka warsztatu. Ikonograf nie maluje dla swojej sławy, lecz dla chwały Bożej. Podstawą każdej ikony jest określony wzorzec, który jest odbiciem boskiego archetypu. Kreatywność nie powinna przekraczać tradycyjnych zasad sztuki ikonografii. Przygotowując tę wystawę, chcemy zaprezentować Państwu Ikonę i przybliżyć sztukę, która w ostatnich latach staje się coraz bliższa również kulturze Zachodu. Sztuka ikonografii obejmuje freski, mozaiki oraz malarstwo temperowe na deskach
