Bogaty, różnorodny program, w niecodziennym wykonaniu na cztery ręce oraz na dwa fortepiany.
PROGRAM:
F. Schubert – Fantazja f-moll op. 103
M. de Falla – Pantomima
Taniec Ognia z baletu „El Amor Brujo”
E. Lecuona – Malaguena z suity hiszpańskiej „Andalucia”
D. Brubeck – Blue Rondo a la Turk
Przerwa
F. Chopin – Grand Duo Concertante
D. Milhaud – Scaramouche
Vif
Modere
Brasileira
P. Ziegler – Asfalto
W. Bolcom – taniec latynoamerykański „Paseo”
M. Maciejewski – Sometimes I feel like a motherless child
W. Lutosławski – Wariacje na temat Paganiniego
BACKGROUND:
Tamara Granat
Urodzona we Wrocławiu. W latach 1982-1987 odbyła studia w Akademii Muzycznej w Gdańsku w klasie fortepianu prof. Jerzego Sulikowskiego oraz kameralistyki prof. Romana Sucheckiego. Uczestniczyła rownież w letnich seminariach mistrzowskich w Moskwie pod kierunkiem prof. Wiktora Mierżanowa i Tatiany Szebanowej. Jest laureatką Ogólnopolskiego Konkursu na stypendia artystyczne I stopnia TIFC w Warszawie (1979) oraz Konkursu Pianistycznego im. Paderewskiego w Bydgoszczy (1987). W 1987 zadebiutowała jako solistka wykonując Koncert A-dur Liszta z orkiestrą Filharmonii Bałtyckiej pod dyr. Jerzego Maksymiuka.
Przez 20 lat koncertowała w duecie fortepianowym Duo Granat z Waldemarem Malickim, w repertuarze na cztery ręce i dwa fortepiany. W swoim dorobku artystycznym posiada 9 płyt kompaktowych, liczne nagrania dla Polskiego Radia i Telewizji Polskiej, oraz występy w kilku krajach Europy, w USA (Kennedy Center - 1991; Lincoln Center - 2005), w Rosji (Międzynarodowy Festiwal Duetów Fortepianowych, Jekaterynburg - 1991). Duet występował w Filharmonii Narodowej (1996, 2001, 2011). Dokonał nagrań z NOSPR w Katowicach, m.in. Koncert Es-dur na 2 fortepiany W.A. Mozarta i koncerty kompozytorów XX wieku. Duet występował z takimi dyrygentami jak: Jan Krenz, Andriej Boreyko, Wojciech Michniewski, Mika Eichenholz, Wojciech Rajski. Za nagranie koncertów J.S. Bacha (DUX 0188) Duo Granat, wspólnie z Kwartetem Prima Vista, otrzymał nagrodę polskiego przemysłu fonograficznego „Fryderyk 2000”, a za nagranie utworów Paderewskiego nominację do tej nagrody w roku 2001.
Tamara Granat jako kameralistka wielokrotnie występowała w ramach Polish Chamber Philharmonia w Kuwejcie, grając koncerty z takimi artystami jak Tomasz Strahl (wiolonczela), Konstanty Kulka (skrzypce), Alicja Węgorzewska (sopran), Aviva Lacterman (sopran, Kanada), Vadim Brodski (skrzypce) oraz Per Hammarstrom (skrzypce, Szwecja). W roku 1999 odbyła tournee po Indonezji, prowadząc rownież kursy pianistyczne w Jakarcie. W roku 2001 współpracowała z kwartetem smyczkowym Camerata (m.in. koncerty w Zagrzebiu i Sarajewie). W latach 1998-2002 regularnie koncertowała na festiwalu muzyki kameralnej Bravo Maestro w Kąśnej Dolnej.
W 2009 roku współpracowała z Danielem Propperem, z którym nagrała dwie płyty - „French Music for Piano Duo” oraz „Malaguena”.
Obecnie gra w duecie fortepianowym z Bartłomiejem Kominkiem.
Bartłomiej Kominek
Edukację muzyczną rozpoczął w szóstym roku życia. Podczas nauki w Państwowej Szkole Muzycznej II st. im. Fryderyka Chopina w Warszawie był czterokrotnie stypendystą Funduszu Stypendialnego im. Fryderyka Chopina oraz zwycięzcą Regionalnego Konkursu Szkół Muzycznych w Warszawie i Ogólnopolskiego Konkursu Pianistycznego w Białymstoku, gdzie otrzymał również nagrody za najlepsze wykonanie utworu Bacha i nokturnu Chopina. Studiował w Akademii Muzycznej w Katowicach u Pawła Skrzypka i Eugeniusza Knapika oraz u Janusza Olejniczaka w Akademii Muzycznej w Krakowie, którą ukończył z wyróżnieniem w roku 1997. Brał udział w kursach mistrzowskich najwybitniejszych pedagogów fortepianu, między innymi Andrzeja Jasińskiego, Oxany Jablonskiej, Lee Kum-Singa i Ryszarda Baksta. Obecnie wykłada w Akademii Muzycznej w Krakowie, gdzie w 2005 roku otrzymał tytuł doktora sztuki.
Jest laureatem wielu nagród i wyróżnień na konkursach pianistycznych oraz festiwalach w kraju i za granicą, między innymi w Kil (Szwecja), w Glasgow i w Londynie, a także na Festiwalu Pianistyki Polskiej w Słupsku i na Festiwalu Talentów w Tarnowie. Występuje na estradach koncertowych Polski (Festiwal Muzyki Polskiej w Krakowie, Festiwal Pianistyki Polskiej w Słupsku, Festiwal Radiowy w Warszawie, Festiwal „Bravo Maestro” w dworku Paderewskiego w Kąśnej Dolnej, Festiwal Talentów w Tarnowie, Festiwal „Warszawska Jesień”, Międzynarodowe Dni Kompozytorów Krakowskich, Krośnieńska Wiosna Muzyczna, Zamojskie Dni Muzyki), w Europie, na Bliskim Wschodzie i w Japonii, zbierając znakomite recenzje. Brał również udział w festiwalach chopinowskich w Gandawie (Belgia), Valldemossie (Majorka) i Nohant (Francja). Dokonał nagrań dla Polskiego Radia i Telewizji. Zagrał rolę Fryderyka Chopina w filmie zrealizowanym przez Telewizję Japońską.
W 2004 roku została wydana jego płyta z utworami Sergiusza Prokofiewa, na której znajduje się między innymi niezwykle rzadko wykonywana kompletna wersja Suity z baletu „Romeo i Julia” op. 75 oraz wirtuozowska VI Sonata fortepianowa. W 2005 roku jego nagranie Etiudy E-dur op. 10 nr 3 znalazło się na chopinowskiej płycie najwybitniejszych polskich pianistów i laureatów konkursów chopinowskich. W 2005 roku wraz z Januszem Olejniczakiem, Chórem Uniwersytetu Gdańskiego i znakomitymi solistami nagrał niezwykle rzadko wykonywaną Małą Mszę Uroczystą Giacomo Rossiniego. Wykonanie to ukazało się na płycie wydanej przez Uniwersytet Gdański. W 2010 roku ukazała się płyta firmy DUX z muzyką Grażyny Bacewicz; znalazł się na niej – między innymi – I Kwintet fortepianowy w opracowaniu na fortepian i orkiestrę kameralną. Płyta otrzymała nominację do nagrody Fryderyk.
Bartłomiej Kominek prowadzi od wielu lat także ożywioną działalność kameralną. Występuje z wieloma znanymi artystami i zespołami kameralnymi, między innymi z Sinfonią Varsovią, Capellą Cracoviensis, Polską Orkiestrą Radiową, Concerto Avenna, Kwartetem Smyczkowym „DAFÔ”, Kwartetem Smyczkowym „Camerata”, Kwartetem Smyczkowym „Prima Vista”, Chórem Polskiego Radia w Krakowie, Elżbietą Towarnicką, Olgą Pasiecznik, Anną Radziejewską, Januszem Olejniczakiem, Marcinem Nałęcz-Niesiołowskim, Wojciechem Michniewskim i Januszem Wawrowskim. Od 2011 roku występuje z pianistką Tamarą Granat w duecie fortepianowym „Duo Granat”.
Jest autorem opracowania wszystkich utworów orkiestrowych Fryderyka Chopina w wersji na fortepian z towarzyszeniem kwartetu smyczkowego, wydanych przez Polskie Wydawnictwo Muzyczne .
PROGRAM 22.11. – OMÓWIENIE
F. Schubert – Fantazja f-moll op. 103
Ten utwór należy do jednych z najważniejszych dzieł fortepianowych Schuberta. Schubert skomponował go 1828, a więc w ostatnim roku swojego życia. Schubert dedykuje Fantazję swojej „muzie”, hrabiance Karolinie Esterházy, której w poprzednich latach udzielał lekcji fortepianu w wiejskiej posiadłości rodu na Węgrzech, w Zélesz. Fantazja f-moll powstanie w otoczeniu „późnych” dzieł Schuberta - „Wielkiej” Symfonii C-dur, Kwintetu smyczkowego C-dur, Sonaty fortepianowej B-dur, pieśni do poezji Heinego ze zbioru „Łabędzi śpiew” - i dzielić będzie ich przesłanie: refleksję nad pięknem świata i dramatem ludzkiej egzystencji... Już w liście do przyjaciela z 1824 roku Schubert napisze zresztą: „Wyobraź sobie człowieka, którego najbardziej promienne nadzieje spełzły na niczym, dla którego miłość i przyjaźń są tylko torturą, i w którym powoli wygasa entuzjazm dla piękna, a wtedy spytaj sam siebie, czy taki człowiek nie jest naprawdę nieszczęśliwy”...” Retoryka tonacji f-moll w Fantazji Schuberta nie będzie jak u Beethovena wyrazem tragiczności, Schubertowski f-moll to jedynie przejmujący smutek, żal, ból... Zapisane kiedyś słowa kompozytora: „Gdy chciałem wyśpiewać miłość, zamieniała się w ból. Gdy zaś chciałem wyśpiewać ból - zamieniał się w miłość” znajdują bodaj właśnie w Fantazji najpiękniejsze swoje potwierdzenie, dokładnie tam, gdzie główny molowy temat zmienia swój tryb, gdzie z moll przechodzi w dur... Ale przecież Schubertowska Fantazja to właściwie ciągła przemiana nastrojów, w „ramach” głównego tematu okalającego formę odnajdziemy tu również patetyczne Largo, później zaś skocznego lendlera, Allegro vivace... Całość będzie zresztą prototypem romantycznej mono-sonaty, przykładem niezwykłej odkrywczości Schuberta na gruncie muzycznej formy, i co ważne - odkrywczości intuicyjnej. Muzykolog, Christopher Gibbs scharakteryzował tę pracę w następujący sposób: "to nie tylko największy, ale I najbardziej oryginalny utwór przeznaczony na cztery ręce".
