Spektakl „Anatomia ciszy” to głęboka eksploracja cielesności, ujmowanej zarówno jako siła fizyczna, jak i duchowa. Spektakl przełamuje społeczne tabu związane z nagością osób z niepełnosprawnościami, pozwalając na swobodne, pełne ekspresji pokazanie ciał na scenie.
W przedstawieniu kluczową rolę odgrywają multimedia, takie jak symultaniczne rysowanie na ciałach aktorów przy użyciu tabletu graficznego. Zabieg ten pozwala wydobyć i podkreślić indywidualną obecność i tożsamość każdej osoby, uwalniając ją od cenzury i ograniczeń.
Poniższy wiersz, inspirowany refleksjami jednej z aktorek NI, która dzieliła się swoim postrzeganiem ciała i duchowości, stanowi integralną część spektaklu:
Miękkie ciało Boga
z metalu i porcelany
pulsuje żyłami autostrad i przeciekającego czasu.
Jest nasze.
Nam się należy.
Oddycha szumem pokoleń,
wiecznie tropiąc jednostkę.
Moje ciało jest lżejsze od Boga,
chociaż mieści go w sobie
całego,
z ciężarem nieskończoności.
Mój oddech to uśmiech Boga.
Chodzimy razem,
tak ściśle.
