Nasz redakcyjny operator, Dariusz Kwidziński, zajrzał m.in. do tej części dzielnicy, która sąsiaduje z torami kolejowymi. Na ponad 9 - minutowym nagraniu zobaczymy gmach oraz najbliższe sąsiedztwo Szkoły Podstawowej nr 16 przy ul. Ubocze, wybudowaną w ostatnich latach pływalnię miejską przy ul. Smoleńskiej, siedzibę GAK Stacja Orunia, a także fragment i zabudowę mieszkaniową i usługową w pobliżu Traktu Św. Wojciecha, ul. Głuchej i ul. Smętnej.
W Oruni, według oficjalnych danych urzędowych, mieszkało pod koniec 2020 roku dokładnie 13 468 osób. Liczba mieszkańców zmniejszyła się o 421 osób, czyli aż o 3 proc., w porównaniu z rokiem 2019. Powierzchnia tej dzielnicy wynosi 19,66 km kw, co oznacza, że gęstość zaludnienia to 685 osób na km kw.
Trochę historii
Pierwotna lokalizacja Oruni wiązała się z płynącym do połowy XIV wieku bezpośrednio do Motławy Potokiem Oruńskim (Oraną), przy czym zaczątek osady powstał w miejscu, gdzie ciek ten krzyżował się z prowadzącym do Gdańska od południa ważnym szlakiem handlowym Via Mercatorum (obecnie Trakt św. Wojciecha). Po wybudowaniu w połowie XIV wieku Kanału Raduni zabudowa rozwijała się głównie po wschodniej stronie, gdzie w rejonie obecnego przystanku kolejowego Gdańsk-Orunia ukształtował się rodzaj rynku. Zachodnia, wysoka strona kanału, początkowo słabiej zasiedlona, stworzyła korzystną przestrzeń dla zabudowy dworskiej i parkowej (Park Oruński), w mniejszym stopniu mieszkalnej (ul. Nowiny, Ptaszniki).
Osadnictwo na tym terenie istniało już w epoce brązu (1500 lat p.n.e.). Z Orunią wiążą się wykopaliska archeologiczne dotyczące X–XI wieku. W XVII–XVIII wieku obok gospodarstw rolnych i drobnych zakładów rzemieślniczych pojawiły się także letnie rezydencje i dworki gdańskich patrycjuszy. W 1757 roku nabył tu grunt w dolnej części osady Andreas Schopenhauer, dziadek filozofa, Artura. Ufundował on m.in. aleję lipową. Podczas działań wojennych w 1945 roku Orunia zaliczała się do dzielnic mniej zniszczonych, choć poważnie uszkodzone zostały obiekty sakralne. Po wojnie nastąpiła częściowa wymiana ludności, jednak z racji zamieszkiwania tu przed wojną wielu Polaków, niektóre zakłady usługowe i sklepy kontynuowały swoją działalność pod niezmienionymi szyldami. Już w kwietniu 1945 wznowiła działalność pierwsza z oruńskich szkół (Szkoła Podstawowa nr 9) przy Małomiejskiej 58. W roku1946 w budynku po dawnym domu poprawczym Johannishof przy ul. Żuławskiej 19 powstało Państwowe Liceum (potem Technikum) Wodno-Melioracyjne, które w latach 1951 - 1952 otrzymało nowy budynek szkoły oraz internatu przy ul. Smoleńskiej 5/7. Luterański kościół św. Jerzego przejęli katolicy w 1945 roku i został on oddany do dyspozycji zgromadzeniu salezjanów. W budynkach zaplecza dawnej restauracji Zur Ostbahn umieszczono najpierw warsztaty mechaniczne, a po renowacji i przebudowie tego obiektu w 1953 znalazł tu lokum Dzielnicowy Dom Kultury.
