Prof. Tomasz Szarota
Prof. Tomasz Szarota to znany polski historyk, specjalizujący się w badaniach nad II wojną światową, niemiecką okupacją Polski oraz historią propagandy. Urodził się w 1940 roku, a przez wiele lat był związany z Instytutem Historii im. Tadeusza Manteuffla Polskiej Akademii Nauk, gdzie kierował Zakładem Historii Europy XIX i XX wieku. Studiował historię na Uniwersytecie Warszawskim, a stopnie doktora i doktora habilitowanego uzyskał w Instytucie Historii PAN. Jest autorem wielu ważnych publikacji, m.in. Okupowanej Warszawy dzień powszedni oraz Życie codzienne w stolicach okupowanej Europy. Jest też autorem biografii komendanta AK, Stefana Roweckiego Grota. W latach 2009–2017 był członkiem Kolegium Programowego Muzeum II Wojny Światowej w Gdańsku. Prof. Szarota szeroko angażuje się w popularyzację wiedzy historycznej, uczestnicząc w debacie publicznej na temat XX wieku.
Westerplatte. Pole bitwy w nowoczesnej odsłonie
Szef warszawskiego Kedywu AK
Prof. Szarota wygłosi wykład na temat Józefa Rybickiego, który w konspiracji był Szefem Kedywu Okręgu Warszawskiego AK, a podczas Powstania - dowódcą plutonu.
W listopadzie 1943 Rybicki objął funkcję szefa Kedywu Okręgu Warszawskiego AK. Podlegające mu oddziały w latach 1943-1944 wykonały szereg akcji bojowych na terenie stolicy oraz powiatu warszawskiego, a także na liniach komunikacyjnych Generalnego Gubernatorstwa.
Podczas powstania brał udział w najważniejszych zmaganiach w Śródmieściu, w drugiej połowie sierpnia uczestniczył m.in. w szturmie na budynki dawnej Komendy Głównej Policji Państwowej (23 sierpnia 1944) oraz w walkach o kościół św. Krzyża. Ranny w lewą nogę w nocy 30/31 sierpnia podczas walk w rejonie ul. Graniczna - Ogród Saski i próby przebicia oddziałów Starówki do Śródmieścia. Po kapitulacji wyszedł z Warszawy z ludnością cywilną.
Po wojnie aresztowany przez funkcjonariuszy Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego 22 grudnia 1945 r. w Warszawie, został osadzony w więzieniu mokotowskim. Sądzony w procesie pierwszego ZG "WiN”, toczącym się w dniach 4 stycznia - 3 lutego 1947 r. przed Rejonowym Sądem Wojskowym w Warszawie - został skazany na 10 lat więzienia.
