#BringBackAlice. Nowy serial kręcony w Gdańsku już do obejrzenia na HBO Max
Kilkadziesiąt osób zebranych w GGM2 przy ulicy Powroźniczej wysłuchało w niedzielę, 17 kwietnia, werdyktu Jury, który zakończył tegoroczny przegląd prac twórców z Pomorza. W wystawie wzięło udział 43 twórców prezentujących 30 dzieł powstałych w ciągu ostatnich dwóch lat.
Tegoroczna decyzja Jury Biennale była o tyle zaskakująca, że przyznano dwie równorzędne nagrody i to zbiorowe. Nagroda Główna ex aequo przypadła w udziale dwóm grupom kooperujących ze sobą artystek, które zmierzyły się z ważnym tematem: macierzyństwa i sztuki. Czy te dwa żywioły mogą się ze sobą łączyć i jakie są tego koszty - pytają w swych pracach kobiety.
Zobacz zdjęcia z finisażu 7. Gdańskiego Biennale Sztuki
Podwójne Grand Prix
Na pierwszą z nagrodzonych prac składa się dwuczęściowy film “Drapieżne serca” o artystkach - matkach i artystkach - nie matkach, zrealizowany przez Katarzynę Swinarską, Martę Grabicką i Alinę Żemojdzin.
Katarzyna Swinarska w podcaście Gdańskiej Galerii Sztuki nagranym w związku z wystawą tłumaczy, że temat filmu związany jest z historią jej życia, ponieważ pierwsze dziecko urodziła na drugim roku studiów i wychowywała je sama. Koleje losu spowodowały, że do sztuki wróciła dopiero po 14 latach.
Pierwszą część filmu Katarzyna Swinarska zrealizowała z malarką, która ukończyła też Szkołę Filmową w Gdyni - Martą Grabicką. Drugą część o artystkach - nie matkach nagrała z Aliną Żemojdzin. Artystki współpracowały już ze sobą przy projekcie “Czarna sukienka”. W filmie “Drapieżne serca” nie wypowiadają się autorki, ale zaprzyjaźnione z nimi artystki. To, na co zwróciły uwagę w filmie, to fakt, że kobiety czują się w swym macierzyństwie bardzo samotne.
“Temat macierzyństwa i tożsamości artystycznej bardzo mnie nurtował i byłam ciekawa, jak inne kobiety - artystki radzą sobie z tym problemem. Podejrzewałam, że może radzą sobie lepiej niż ja” - mówi w podcaście Swinarska. “Zastanawiałam się nad tym, co by było, gdybym nie miała dzieci. Czy bym zrobiła karierę, czy szybciej i jak wielka byłaby ta kariera. Ten temat mnie bardzo nurtował. Widzę jakiś związek pomiędzy robieniem kariery a byciem matką. I to nie jest związek pozytywny”.
Druga równorzędna nagroda Grand Prix trafiła do Plenum Osób Opiekujących Się, które tworzą Wera Morawiec, Ada Rączka, Gabi Skrzypczak, Anna Steller, Marta Stoces, Dorota Walentynowicz, Ula Zerek, Ania Witkowska.
Artystki mówią o sobie: “jesteśmy grupą osób pracujących artystycznie /lub wokół projektów artystycznych i kulturalnych – i jednocześnie jesteśmy opiekunkami: dzieci, osób starszych, osób uczniowskich i studenckich, bezpiecznych przestrzeni w realu i internecie. Żyjemy w Polsce, w kilku dużych miastach. Od prawie dwóch lat spotykamy się, aby rozmawiać o tym, jak nam się żyje, towarzyszyć sobie, badać, co jest możliwe do zmiany na lepsze, a co już się zmieniło: w jaki sposób możemy pracować i opiekować się. Co na to system, instytucje, środowisko i społeczeństwo.”
W ramach Plenum twórczynie przygotowały różne gatunkowo prace: instalacje, obrazy, kolaże, obiekty. One również opowiadają o trudnym łączeniu ról - uprawianiu sztuki i macierzyństwa.
Nagrodę odebrała w ich imieniu Ania Witkowska. W podcaście mówi: “To miała być grupa wsparcia i grupa samokształceniowa, a teraz już sobie narzuciłyśmy harmonogram prac i zaczynamy działać… to jest dla mnie rozwijające. To nie jest przypadkowe, że myśmy się tak dobrały i potrafimy ze sobą pracować, bo to nie jest łatwe wśród artystek i artystów. Zazwyczaj to są osoby narcystyczne, więc myślę, że Plenum ma jeszcze taki walor, że udaje się te osobowości połączyć i kooperować, co uważam za bezcenne.”
Nagroda Rektora ASP - Michał Łagowski, “Mamo, tato, nie było mnie 6 lat”
Po raz czwarty nagrodę przyznał też Rektor Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku. Zaszczytny tytuł i nagrodę pieniężną w wysokości 7 tys. zł wręczono Michałowi Łagowskiemu. Praca powstała po sześciu latach przerwy.
“Nie mieszkam na wsi, ale cała moja baza wizualna rodzi się tam…Zrobiłem sobie bardzo długą wieloletnią przerwę od twórczości wizualnej, ponieważ w pewnym momencie temat wsi, marginesu, peryferii stał się bardzo nośny, modny. To chyba było najgorsze, to po prostu stało się modne i okej, teoretycznie nie powinienem narzekać, ponieważ wziąłem udział w kilku fajnych wystawach.”
Serca i Nagrodę Publiczności zdobyła Marianna Grabska. W tym plebiscycie wzięły udział 423 osoby. Na pracę artystki zatytułowaną “Sztuczne” - obiekt kinetyczny zaprojektowany z już zgromadzonych, ale też zebranych m.in. na śmietniku gdańskiego cmentarza przedmiotów - oddano 99 głosów. Praca jest próbą oswojenia lęku przed przemijaniem.
Wystawę, która odbywała się we wszystkich trzech oddziałach Gdańskiej Galerii Miejskiej obejrzało prawie 5 tysięcy osób: 1583 osoby odwiedziły GGM1, 1596 - GGM2, a do Galerii Guntera Grassa przyszło - 1714 osób.
Jury Gdańskiego Biennale Sztuki: prof. ASP dr hab. sztuki Krzysztof Polkowski; Eulalia Domanowska, historyczka i krytyczka sztuki, kuratorka wystaw sztuki współczesnej, dyrektorka Państwowej Galerii Sztuki w Sopocie; Agnieszka Tarasiuk, artystka i kuratorka poruszająca się na pograniczu sztuki i działalności społecznej oraz Sebastian Cichocki, główny kurator Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie oraz kurator 40. edycji EVA International - Irlandzkiego Biennale Sztuki Współczesnej.
W poprzednich latach Grand Prix konkursu otrzymali: Dorota Nieznalska (2010 rok), Elvin Flamingo (2012 rok), Zuza Golińska (2014), Martyna Jastrzębska (2016), Agnieszka Piasecka (2018). W latach pandemicznych 2020 i 2023 nie organizowano wystawy.
