Magnus Bruski urodził się 31 lipca 1886 w Brusach na Kaszubach. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1913 r. po ukończeniu seminarium duchownego w Pelplinie. W latach 1913–1922 pełnił funkcję wikarego kościoła św. Mikołaja, a następnie w latach 1922–1926 administratora parafii w Świętym Wojciechu. Był też proboszczem kościoła Trójcy Świętej w Oliwie, czyli oliwskiej katedry. Pełnił też wiele różne funkcje w wielu innych parafiach gdańskich. Opiekował się szpitalem Najświętszej Marii Panny, kaplicą Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny na Dolnym Mieście, katolickim sierocińcem dla chłopców, Kongregacją Mariańską dla młodzieży żeńskiej i Towarzystwem Trzeźwości. W bardzo trudnym czasie od 1935 do 1945 przyszło mu sprawować funkcję proboszcza kościoła św. Mikołaja.
W przedwojennym Gdańsku był szykanowany za antynazistowską postawę. Ówczesna władza i policja widziały w nim przeciwnika hitleryzmu. W czasie wojny był opiekunem gdańszczan, którzy ucierpieli wskutek działań wojennych oraz uchodźców z Prus Wschodnich.
To on, gdy w marcu 1945 roku do miasta wkroczyła Armia Radziecka, uchronił bazylikę św. Mikołaja przed zniszczeniem – ocaliwszy kościół i ukrywających się w nim ludzi. Dzięki odważnej postawie i rozmowie z radzieckim oficerem, mimo splądrowania kościoła św. Mikołaja, nie dopuścił do jego spalenia i wymordowania szukających tam schronienia cywilów. Opiekował się następnie, na terenie plebanii, chorymi. Zmarł, zaraziwszy się od jednego z podopiecznych tyfusem.
Pochowano go na cmentarzu św. Mikołaja przy Wielkiej Alei, a uroczystościom pogrzebowym przewodniczył biskup Carl Maria Splett. W 1968 r. po likwidacji cmentarza, jego prochy spoczęły w kwaterze kapłańskiej na cmentarzu w Oliwie.
Dominikanie wkrótce poinformują, kiedy na elewacji kościoła zostanie umieszczona tablica upamiętniająca bohaterskiego kapłana.
/na podst. Gedanopedii/
