- “Gdańskie Carillony” Danuty Popinigis - przewodnik po gdańskiej muzyce w kasach Muzeum Gdańska
- "Remont Bazyliki Mariackiej stał się możliwy dzięki pomocy Miasta" - ks. Ireneusz Bradtke podsumował 3-letnią rewitalizację
Gdańsk starał się o umieszczenie muzyki carillonowej na tej liście od ponad roku. Teraz, jak pisze na swoim profilu społecznościowym Waldemar Ossowski, dyrektor Muzeum Gdańska, do której to instytucji należą carillony gdańskie - zostało to formalnie potwierdzone.
Wpis na Krajową Listę Niematerialnego Dziedzictwa Kulturowego jest pierwszym etapem na drodze starań o wpisanie unikatowej w skali kraju gdańskiej kultury carillonowej na Reprezentatywną Listę Niematerialnego Dziedzictwa Kulturowego Ludzkości UNESCO.
- Pojawienie się na liście UNESCO daje nie tylko prestiż, ale również zapewnia ochronę zjawisku - tłumaczyła przy okazji rozpoczęcia działań przez Gdańsk, Monika Kaźmierczak, miejska carillonistka.
Czym jest niematerialne dziedzictwo kulturowe?
To tradycje i przekazy ustne, w tym również język, sztuki widowiskowe, zwyczaje, rytuały i obrzędy świąteczne, a także wiedza i umiejętności, związane z rzemiosłem tradycyjnym.
Polska ratyfikowała Konwencję UNESCO w sprawie ochrony niematerialnego dziedzictwa kulturowego i prowadzi systemowe działania na rzecz promocji i upowszechniania wiedzy o niedocenianych dotychczas elementach naszej tożsamości. Krajową Listę Niematerialnego Dziedzictwa Kulturowego prowadzi minister kultury, dziedzictwa narodowego i sportu, a wnioski o umieszczenie zjawisk dziedzictwa niematerialnego na Liście przyjmuje Narodowy Instytut Dziedzictwa.
Oprócz muzyki carillonowej w Gdańsku na liście znalazły się też inne przejawy niematerialnego dziedzictwa z różnych regionów.
Nowe wpisy na Krajowej Liście Niematerialnego Dziedzictwa Kulturowego - 29.01.2021
Carillonowa muzyka w Gdańsku Carillon to zespół co najmniej 23 dużych dzwonów wieżowych, na których można grać ręcznie, przy pomocy klawiatury połączonej systemem drutów i przekładni z sercami dzwonów. Kiedy naciskamy klawisz, serce uderza w czaszę nieruchomego dzwonu. To, co wyróżnia ten instrument, to przede wszystkim bogate, głębokie i monumentalne brzmienie, a także sposób gry. Wykorzystywane są tu 2 klawiatury: manuałowa i pedałowa. Klawisze przypominają kołki, na których gra się pięściami lub palcami. Posiada on również mechanizm gry automatycznej. Jest to instrument uliczny. W przypadku carillonów stacjonarnych gra się kilkadziesiąt metrów nad ziemią. Dźwięk jest więc za każdym razem inaczej odbierany przez słuchaczy, bo zależy to od natężenia miejskiego gwaru, a także warunków atmosferycznych. Standardowy instrument, taki jak ten znajdujący się w kościele pw. św. Katarzyny w Gdańsku, liczy 50 dzwonów ważących łącznie prawie 16 ton. Oprócz tego w Gdańsku jest drugi instrument – w wieży Ratusza Głównego Miasta - 37 dzwonów oraz carillon mobilny, złożony z 48 dzwonów. Gdańsk jest jedynym miastem w Polsce, posiadającym carillony, na których można koncertować. Chodzenie z kozą na Kujawach Chodzenie z kozą to zwyczaj obchodzenia domów na terenie Kujaw przez grupy przebierańców pod koniec karnawału (od Tłustego Czwartku do wtorku przed Popielcem). Jest to kontynuacja dawnych ludowych praktyk o charakterze magicznym, których celem było zapewnienie urodzaju. Hafciarstwo z nadwiślańskiego Urzecza Hafciarstwo z mikroregionu Urzecze jest umiejętnością wykonywaną przez kobiety mieszkające po obu stronach Wisły na południe od Warszawy lub mieszkające obecnie w Warszawie, ale wywodzące się z Urzecza. Sztuka hafciarstwa przekazywana jest poprzez bezpośrednią naukę techniki wykonania haftu ściegiem łańcuszkowym czarną nicią bawełnianą. Hafty wykonuje się na podstawie zachowanych oryginalnych chust czepcowych i koszul kobiecych stanowiących dawny strój odświętny. Stosuje się wyłącznie motywy roślinne. |
Więcej o niematerialnym dziedzictwie kultury na stronie Narodowego Instytutu Dziedzictwa.
Konwencja w sprawie ochrony niematerialnego dziedzictwa kulturowego została przyjęta podczas 32 sesji Zgromadzenia Ogólnego UNESCO w październiku 2003 roku. Jest wyrazem olbrzymiego zainteresowania państw świata kwestą ochrony niematerialnego dziedzictwa kulturowego. Jest także dowodem potrzeby podejmowania międzynarodowych działań w tym kierunku. Jest pierwszym międzynarodowym traktatem, który stwarza ramy prawne, administracyjne i finansowe, umożliwiające prowadzenie ochrony niematerialnego dziedzictwa kulturowego i podnoszenia jego rangi. Do końca października 2012 roku Konwencję ratyfikowało 146 państw. Polska złożyła dokumenty ratyfikacyjne w Paryżu 16 maja 2011 roku jako 135. państwo. Prezydent Bronisław Komorowski podpisał ustawę o ratyfikacji Konwencji 8 lutego 2011 r. Konwencja weszła w naszym kraju w życie 16 sierpnia 2011.
