- Praca nad książką trwała dwa lata - wspominał aktor. - Spotkaliśmy się 55 razy, każde ze spotkań trwało co najmniej cztery godziny, co w sumie daje 220 godzin pracy. A potem straszne napięcie w ostatnich miesiącach przed wydaniem, bo trzeba już zaklepać treść, słowo padnie i już nigdy nie zostanie zmienione. A potem koszmar przy wyborze zdjęć. Mam ich walizki!
Tak dokładną znajomość liczb i faktów ze swojego życia Andrzej Seweryn tłumaczył skrupulatnym prowadzeniem dziennika. Notatki zaczął robić w 1980 roku, gdy wyjechał do Francji.
- Pojechałem na trzy miesiące, a zostałem 33 lata - mówił z uśmiechem. - Pomyślałem wtedy, że ten kalendarzyk mi się przyda: numery telefonów, wspaniałe kobiety, kłótnie na próbie… Potem zrozumiałem, że to się przyda może poważniej. Okazały się bezcenne.
Wielbiciele, choć w głównej mierze wielbicielki - aktor zauważył, że statystyki nie kłamią: w 80 procentach na widowni teatrów też zasiadają kobiety - wypełnili szczelnie biblioteczną przestrzeń. Zabrakło krzesełek, część obecnych na stojąco słuchała odpowiedzi na pytania Anny Burzyńskiej, która prowadziła spotkanie, ale też wielu pytań z sali.
- Ja się żadnego pytania nie boję, natomiast odpowiedzi zostawiam sobie - żartował aktor.
Rozmowa z czytelnikami okazała się ciekawą i pełną wzruszeń rozmową o życiu, zaskakującym losie, pracy, przemijaniu, i oczywiście, o największej pasji bohatera - aktorstwie.
Artysta fakt, że miał pięć żon skwitował stwierdzeniem, że to jest porażka, a nie sensacja.
- To jest smutne, to tragedia ludzka - mówił. - Nie z powodu tego, że kobiety w moim życiu były złe. To ja byłem zły, to dowód mojego kalectwa. Na szczęście spotkałem kobietę, z którą się kochamy. Dogadaliśmy, ona ma poczucie humoru, jest wspaniała i dajemy radę.
Andrzej Seweryn z wielką pasją opowiadał o pracy nad filmem “Ostatnia rodzina” z 2016 r., w reżyserii Jana P. Matuszyńskiego, w którym wcielił się w rolę genialnego i ekscentrycznego malarza Zdzisława Beksińskiego.
- Przy “Beksińskim” zastanawiałem się: po co on nagrywał te taśmy? [od red.: w latach 1987-1997 Beksiński dokumentował kamerą wideo życie rodzinne i proces powstawania swoich obrazów, w ten sposób powstało około 300 godzin materiału wideo]. Pewnie dla potomności. Nie był przecież w stanie tego obejrzeć i przesłuchać. Jest w człowieku pragnienie “dania świadectwa”. Nie wiem więcej o Beksińskim, niż państwo. My, aktorzy często nie wiemy kogo gramy - dajemy widzom możliwość odpowiedzi, o czym to jest.
- My jesteśmy wszyscy “niepoznawalni” - tłumaczył Seweryn nieustanne wcielanie się, również w życiowe role. - Po gombrowiczowsku nosimy wobec świata pewne maski. Nie ukrywające, nie fałszywe, to są formy, które pozwalają nam żyć. Podczas tego spotkania też jest gra z mojej strony, ale staram się być najszczerszy.
Twórca zdradził, co wg. niego jest esencją dobrego aktorstwa.
- Trzeba mieć rolę w nogach - tłumaczył. To rada, którą dostawał od największych - opiekuna roku prof. Wyrzykowskiego, Petera Brooka. - W budowaniu roli musi brać udział całe ciało, intelekt i emocje - w równych proporcjach. Stopy i kolana działają na mózg, na głos!
Gość wspominał pracę i życie we Francji, wyjaśniał dlaczego jego zdaniem kino zabije aktorstwo: “bo nie rozwija”; że nigdy nie miał wątpliwości, czy ten zawód jest jego, czy ma sens: “ma, bo mogę rozmawiać z państwem” i że nie ceni rad: “nie graj, ale bądź”, bo “aktorstwo jest sztuką udawania”. Nie rozumie też pytań: czy miał kiedyś taki czas, aby żyć całkiem swobodnie: “trzeba być zorganizowanym, aby żyć”. Zachwycił się również przedstawieniem “Trojanki” Jana Klaty w Teatrze Wybrzeże i znakomitymi rolami aktorek - m.in. Doroty Kolak.
ZOBACZ FILMIK ZE SPOTKANIA, UDOSTĘPNIONY PRZEZ WOJEWÓDZKĄ I MIEJSKĄ BIBLIOTEKĘ PUBLICZNĄ W GDAŃSKU:
Po spotkaniu, które trwało 1,5 godziny, aby zdobyć autograf wielkiego artysty ustawiła się ogromna kolejka chętnych.
Andrzej Seweryn rozmawiał z czytelnikami w ramach "Spotkań w Manhattanie" - cyklu wydarzeń wokół literatury organizowany przez Wojewódzką i Miejską Bibliotekę Publiczną w Gdańsku wspólnie z GCH Manhattan.
