(1572-1628)
Kamieniarz i rzeźbiarz, do dziś wiele jego realizacji to najbardziej rozpoznawalne symbole Gdańska, jak m.in. fontanna Neptuna, fasady Dworu Artusa i Złotej Kamieniczki, ołtarz główny w kościele św. Jana, elewacja wschodnia Wielkiej Zbrojowni, projekt Złotej Bramy.
Urodził się w Królewcu (dziś: Kaliningrad). W Gdańsku osiedlił się najpewniej z ojcem, Wilhelmem van den Blockiem. Jako 24-latek otrzymał gdańskie obywatelstwo miejskie. Wychowany zapewne jako menonita, został luteraninem. Był trzykrotnie żonaty, miał czternaścioro dzieci.
Rzeźbiarstwa uczył się najpierw u swego ojca, a później głównie w Niderlandach. Od 1598 roku prowadził warsztat w pobliżu Wieży Więziennej w Gdańsku (zespół Katowni). Jako 25-latek został wpisany na listę mistrzów cechu murarzy i rzeźbiarzy.
W 1600 roku w jego warsztacie pracowało aż 25 czeladników, zatrudniał również dobrych rzeźbiarzy. Otrzymał urząd rzeźbiarza miasta Gdańska, po czym urząd budowniczego miejskiego. Zasiadał we władzach cechu murarzy, kamieniarzy i rzeźbiarzy, dwukrotnie jako starszy cechu. Ma na swoim koncie wiele udokumentowanych dzieł, zarówno w Gdańsku, jak i w kościołach Łowicza, Chełma, Gniezna i Włocławka.
Został pochowany w kościele Mariackim w Gdańsku, w nawie północnej znajduje się okazała płyta nagrobna z herbem rodziny van den Blocke.
Tekst: materiały własne UMG
