Profesor Lech Kobyliński urodził się 1 maja 1923 r. w Wilnie. Z Politechniką Gdańską związany był od 1945 r., początkowo jako student, a od 1948 r. jako jej pracownik. Tu przeszedł przez wszystkie stanowiska na wydziale wyższej uczelni i tu też uzyskał wszystkie stopnie naukowe.
Choć działalność profesora daleko wykraczała poza mury macierzystej uczelni, dał się poznać jako wybitny naukowiec, inżynier i dobry organizator. Reprezentując przez wiele lat Wydział Okrętowy PG, przyczynił się do podniesienia prestiżu uczelni na forum wszystkich znaczących morskich państw świata.
Profesor współtworzył polską i światową szkołę hydromechaniki okrętu, międzynarodowe przepisy stateczności statków i bezpieczeństwa ruchu morskiego. Skonstruował pierwszy polski wodolot „Zryw” (1965 r.) i serię eksperymentalnej jednostki na poduszce powietrznej (1960–1966).
W czasie II wojny światowej (od 1942 r.) prof. Lech Kobyliński był żołnierzem Gwardii Ludowej (przemianowanej w 1944 r. na Armię Ludową). Uczestniczył w Powstaniu Warszawskim jako dowódca (pseudonim „Konrad”) 4. batalionu „Czwartaków”, walcząc na Woli, Starym Mieście i Żoliborzu. Do lipca 1945 r. pracował w Sztabie Głównym Wojska Polskiego, gdzie awansował do stopnia majora. W latach 1950–1952 służył w Marynarce Wojennej, był wykładowcą Oficerskiej Szkoły Marynarki Wojennej i konstruktorem w Biurze Konstrukcyjnym Stoczni Marynarki Wojennej w Gdyni, gdzie awansował do stopnia komandora porucznika.
Wśród licznych wyróżnień prof. Kobylińskiego znajdują się m.in. godność doktora honoris causa Leningradzkiego Instytutu Budowy Okrętów (1988), Akademii Marynarki Wojennej w Gdyni (1990) oraz Politechniki Gdańskiej (2004).
