Ireneusz Kania urodził się w 19 września 1940 roku w Wieluniu. Studiował romanistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, jednocześnie pogłębiał swoją wiedzę o językach orientalnych (hebrajskim, chińskim, sanskrycie).
Od młodych lat był znany z tego, że dbał o utrzymanie równowagi między intensywnością pracy intelektualnej i aktywności fizycznej. Uprawiał amatorsko wiele dyscyplin sportu: pływanie, jazdę na rowerze, bieganie, szermierkę. Regularnie ćwiczył jogę. Mawiał: „Język ma w sobie coś z mięśnia - jedno i drugie wymaga stałych, nieraz żmudnych ćwiczeń”.
Debiutował w 1972 roku w „Przeglądzie Orientalistycznym”. W następnych latach przekładał również z języka angielskiego, niemieckiego, francuskiego, rosyjskiego, rumuńskiego, włoskiego i sanskrytu. W latach 1983-1988 prowadził prywatny kurs języka tybetańskiego. W latach 90. prowadził zajęcia z przekładu literackiego w Studium Literacko-Artystycznym na UJ.
Pracował do końca swoich dni. Jeszcze w ostatnich miesiącach przed śmiercią wydał pięć książek - dwa tłumaczenia i trzy własne pozycje eseistyczne.
Za pracę przekładową Ireneusz Kania otrzymał wiele nagród i odznaczeń. Jednym z ostatnich była Nagroda Prezydenta Miasta Gdańska za Twórczość Translatorską im. T. Boya-Żeleńskiego.
Ireneusz Kania zmarł 9 października 2023 roku.
Więcej o Ireneuszu Kani oraz laudacja na jego cześć wygłoszona w Gdańsku
