Portal umożliwia dostęp do informacji na temat języków w Unii Europejskiej.
Unia Europejska liczy 27 państw członkowskich i posiada 23 języki urzędowe. W chwili przystąpienia każde państwo członkowskie zgłasza język - lub języki - który powinien uzyskać status języka urzędowego UE.
Unia używa zatem języków wybranych przez rządy wszystkich krajów europejskich - a nie jednego lub kilku języków wybranych przez nią samą, których duża część obywateli mogłaby nie rozumieć.
W tym miejscu można znaleźć odpowiedzi na wszelkie wątpliwości dotyczące języków w Unii - od jej polityki i działalności w zakresie wspierania nauki języków obcych i promowania różnorodności językowej, poprzez analizę znajomości różnych języków w Unii, aż po zasady korzystania przez nią z języków urzędowych.
Europejska polityka wielojęzyczności jako przemyślany element sprawowania władzy jest ewenementem na skalę światową. UE postrzega używanie przez siebie języków jej obywateli jako jeden z czynników przysparzających jej przejrzystości, demokracji i skuteczności.
Również w zakresie kultury i podnoszenia stopy życiowej, Unia aktywnie promuje powszechną znajomość i używanie wszystkich jej języków urzędowych w całej Europie.
UE nadała wysoką rangę swojej szczególnej polityce językowej, powierzając jej promowanie na najwyższym szczeblu jednemu ze swoich głównych przedstawicieli. Teka komisarza Leonarda Orbana obejmuje właśnie odpowiedzialność za wielojęzyczność.
Informacje w portalu ułożono według tematów i kategorii. Dzięki temu łatwiej jest dotrzeć do poszukiwanej informacji bez konieczności zapoznawania się ze strukturą organizacyjną UE.
Unia Europejska opiera się na zasadzie różnorodności kultur, tradycji i światopoglądów. A także języków.
Jest to tym bardziej oczywiste, że w Europie od dawna mówi się wieloma językami. Języki urzędowe państw UE wywodzą się z trzech rodzin językowych: indoeuropejskiej, ugrofińskiej i semickiej. W porównaniu z innymi kontynentami nie jest tych rodzin zresztą wcale tak dużo. Dzisiaj o wiele bardziej zdajemy sobie sprawę z różnorodności językowej, gdyż częściej niż kiedykolwiek dotąd mamy kontakt z obcokrajowcami. Nierzadko też sami musimy radzić sobie w obcych językach, czy to podczas studenckiej wymiany lub pobytu w innym kraju UE i prowadzenia interesów na coraz bardziej zintegrowanym rynku europejskim, czy podczas wyjazdu turystycznego, czy też za sprawą globalizacji.
Zgodnie z art. 22 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej, przyjętej w 2000 roku, Unia ma szanować różnorodność językową, zaś art. 21 tego dokumentu zabrania dyskryminacji opartej na języku. Poszanowanie różnorodności językowej jest - wraz z poszanowaniem jednostki, otwartością na inne kultury, akceptowaniem innych i tolerancją - podstawową wartością Unii. Zasada ta ma zastosowanie nie tylko do 23 języków urzędowych Unii, lecz również do licznych języków regionalnych i języków mniejszości, którymi posługują się różne społeczności w Europie. Właśnie takie podejście do różnorodności wyróżnia Unię Europejską, która nie jest "tyglem", w którym wszelkie różnice stapiają się w jednolitą masę, lecz miejscem, gdzie różnorodność traktuje się jako atut.
Zgodnie z traktatem lizbońskim podpisanym w grudniu 2007 r. przez szefów państw i rządów wszystkich państw członkowskich UE, UE szanuje swoją bogatą różnorodność kulturową i językową oraz czuwa nad ochroną i rozwojem dziedzictwa kulturowego Europy.