Tydzień Litewski w Gdańskim Teatrze Szekspirowskim

Do tej pory w GTS odbyły się: Tydzień Brytyjski, Flamandzki, Gruziński, Rumuński, Niemiecki i Ukraiński. Prezentacja kultury Litwy w dużej mierze oscylować będzie wokół teatru – na scenie Teatru Szekspirowskiego gościć będą najwybitniejsi litewscy reżyserzy: Eimuntas Nekrošius, Oskaras Koršunovas i Rimas Tuminas w zmierzeniu z klasykami dramatu: Aleksandrem Puszkinem, Thomasem Bernhardem i Antonim Czechowem. Nie zabraknie również teatralnej propozycji dla dzieci – Teatr „Dansema” przyjedzie z tanecznym, barwnym spektaklem dla najmłodszych widzów. W programie Tygodnia Litewskiego znajdą się również filmy, spotkania, warsztaty i wystawy.

Litewski Państwowy Teatr Dramatyczny w Wilnie
„Borys Godunow” wg Aleksandra Puszkina
reż. Eimuntas Nekrošius

6 października 2017, godz. 19.00 (4 h 30 min)

UWAGA! ODWOŁANE

Borys Godunow, bojar tatarskiego pochodzenia, zostaje carem. Zabija prawowitego następcę rosyjskiego tronu, syna cara Iwana Groźnego, Dymitra. Stosując się do żądania narodu rosyjskiego, Borys wstępuje na tron. Kilka lat później pojawia się pretendent do tronu, który oświadcza, że jest Dymitrem. Rości sobie prawo do tronu i maszeruje do Moskwy wraz z tłumem zwolenników. Godunow traci zaufanie swoich ludzi i wkrótce potem niespodziewanie umiera. Wcześniej wyznacza swojego syna Fiodora na następcę tronu. Podczas gdy samozwańczy Dymitr wkracza do Moskwy, jego konfidenci zabijają carewicza Fiodora i jego matkę. Rosjanie przeżywają prawdziwy wstrząs, gdy prawda wychodzi na jaw…

„Borys Godunow” to spektakl na podstawie dramatu historycznego pod tym samym tytułem autorstwa rosyjskiego pisarza Aleksandra Puszkina. Opierając się na faktach historycznych, sztuka opowiada o okresie w historii Rosji, który wyróżniał się zaciekłą i bezwzględną walką o władzę pomiędzy wpływowymi władcami. Puszkin napisał „Borysa Godunowa” w 1825 roku, bazując na dwóch źródłach historycznych: „Historii państwa rosyjskiego” Nikołaja Karamzina i starych kronikach. Przeanalizował też dogłębnie tragedie Szekspira. Car Mikołaj I, który rządził wówczas krajem, zabronił mu wydania „Borysa Godunowa” proponując jednocześnie Puszkinowi by napisał sztukę od nowa. Ponieważ Puszkin na to nie przystał, „Borys Godunow” został wydany dopiero w 1830 roku na „własną odpowiedzialność” autora.

Autor „Borysa Godunowa”, Aleksander Puszkin (1799-1837), zasłynął dzięki swojej poezji, poematowi dygresyjnemu „Eugeniusz Oniegin” i wielu innym dziełom. Litwa ma związki z wybitnym pisarzem: pod koniec XIX wieku jego syn Grigorij Puszkin osiadł na Litwie i zamieszkał w Markuciach, gdzie zmarł w 1905 roku. Litwa jest kilkakrotnie wspominana w sztuce „Borys Godunow” i niektóre sceny rozgrywają się niedaleko litewskiej granicy.

„Temat walki o władzę w Rosji, wojny, która rozlewa się na sąsiednie kraje (Litwę, Polskę, Ukrainę), to temat Puszkina. Nekrošius, podążając za porządkiem tekstu, wyraża w swoim „Borysie Godunowie” trwogę przed apetytem uzurpatorów na władzę.”

Maryla Zielińska, fragment recenzji w miesięczniku „Teatr”
http://www.teatr-pismo.pl/przeglad/1319/syreny_na_trwoge,_bez_histerii/

Tekst: Aleksander Puszkin

Tłumaczenie z j. rosyjskiego: Antanas Venclova i Jonas Graičiūnas

Reżyseria: Eimuntas Nekrošius
Scenografia: Marius Nekrošius

Kostiumy: Nadežda Gultiajeva

Muzyka: Faustas Latėnas

Obsada:

Salvijus Trepulis, Marius Repšys, Arūnas Sakalauskas, Vytautas Anužis, Remigijus Vilkaitis, Monika Vaičiulytė, Elžbieta Latėnaitė, Algirdas Gradauskas, Algirdas Dainavičius, Džiugas Siaurusaitis, Povilas Budrys, Dainius Gavenonis, Ieva Triškauskaitė, Vitalija Mockevičiūtė, Monika Bičiūnaitė, Remigijus Bučius, Vaidas Vilius, Vygandas Vadeiša, Neringa Bulotaitė, Jurga Kalvaitytė

Bilety:

• Strefa A: 90 zł N/75 zł U
• Strefa B: 70 zł/55 zł
• Strefa C: 50 zł/35 zł
• Strefa D: 30 zł

____________________________________________________________

Państwowy Wileński Teatr Mały
„Aktor Minetti” wg Thomasa Bernharda
reż. Rimas Tuminas

8 października 2017, godz. 19.00 (1 h 30 min)

Kim on jest – ten tajemniczy dżentelmen Minetti, pojawiający się w holu hotelu Ostenda przed Nowym Rokiem, w czasie śnieżnej zamieci? Jest aktorem i będzie opowiadał o sobie, a my staniemy się zakładnikami jego historii, przeznaczenia, mistyfikacji, gry wyobraźni, marzeń o roli Króla Leara, irytującej szczerości i przygnębiających sekretów zagubionych gdzieś między rzeczywistością a fikcją. „Aktor Minetti” to emocjonalna sztuka o starym aktorze, który nie występował na scenie od 30 lat, i który marzy, by po raz ostatni zagrać Króla Leara. Wyrzuca z siebie myśli o życiu artysty, sztuce, dążeniu do doskonałości, relacji z publicznością, społeczeństwie żądnym rozrywki i wygód. Bohater sztuki Bernharda zadziwia siłą strumienia myśli i prawd wygłaszanych do widza, będących jednocześnie źródłem wyzwolenia.

Spektakl „Aktor Minetti”, na podstawie utworu austriackiego dramatopisarza Thomasa Bernharda, w reżyserii wielkiego twórcy litewskiego teatru Rimasa Tuminasa, zrealizowany został w Państwowym Wileńskim Teatrze Małym w 2015 roku. W ostatnim dziesięcioleciu, jeden z najwybitniejszych litewskich reżyserów teatralnych skupiał się na interpretacji wielkich dzieł literatury światowej. Wybierając sztukę Thomasa Bernharda „Aktor Minetti” - nigdy wcześniej na Litwie nie wystawianą - reżyser Rimas Tuminas przyznał, że światopogląd Bernharda jest bliski jego sercu. „Tematem przewodnim dla Bernharda jest ciągłe niezadowolenie. Niezadowolenie z tego, co robi, i z tego, co się dzieje dookoła niego. Ja również jestem pełen zwątpienia. Zwątpienia, które muszę przezwyciężyć na polu sztuki teatralnej i ponownie odzyskać wiarę. Niezależnie od tego, gdzie jestem – na Litwie, w Anglii, Izraelu czy w Rosji - zawsze zaczynam od teatru, od zwątpienia, i podążam ku nadziei. To jest jedyna droga” – mówi Rimas Tuminas.

Spektakl „Aktor Minetti” zrealizował Tuminas we współpracy ze stałymi partnerami teatralnymi – kompozytorem Faustasem Latėnasem i scenografem Adomasem Jacovskisem. 25 lat temu to właśnie ci wybitni artyści stworzyli Państwowy Wileński Teatr Mały i uczynili go sławnym dzięki swoim niepowtarzalnym dziełom.

Sztuka Thomasa Bernharda przedstawia osobliwy wizerunek rzeczywistości, zniekształcone relacje międzyludzkie, wyobcowanie, frustrację i wewnętrzne ludzkie piekło. Szczególnie ważną postacią w tej sztuce jest jej główny bohater – maestro Minetti, w którego wciela się wybitny aktor Vladas Bagdonas. Tekst sztuki nie ma żadnych wyróżniających akcentów, w takim znaczeniu, że przestrzeń pomiędzy poszczególnymi zabiegami i niejasnościami otwiera się przed aktorami. Vladas Bagdonas objaśnia: „Zawsze lubiłem grać role lekceważonych postaci. Powiedziałbym, że Pirosmani to była moja życiowa rola. A Minetti, jak sądzę, to moja ostatnia tak duża rola w teatrze. Te dwie kreacje tworzą most.”

Reżyseria: Rimas Tuminas

Scenografia: Adomas Jacovskis

Kostiumy: Kotryna Daujotaitė

Muzyka: Faustas Latėnas

Obsada:

Minetti – Vladas Bagdonas

Lady – Inga Burneikaitė

Obsługa hotelowa – Agnė Kiškytė, Daumantas Ciunis, Tomas Stirna

Goście/Maski – Indrė Patkauskaitė, Elžbieta Latėnaitė, Tomas Rinkūnas, Tomas Kliukas

Dziewczyna – Indrė Patkauskaitė

Muzyk – Kristina Žebrauskaitė

Małżeństwo – Bronė Stapulionienė, Kazys Vytautas Stapulionis

Bilety:

• Strefa A: 75 zł/55 zł
• Strefa B: 55 zł/40 zł
• Strefa C: 40 zł/25 zł
• Strefa D: 25 zł

Thomas Bernhard (1931 – 1998) był austriackim pisarzem, dramatopisarzem i poetą, który zyskał status klasyka jeszcze za życia, mimo że bezustannie pozwalał sobie na wypowiedzi godzące w uczucia narodowej dumy u Austriaków. Bernhard zaczął pisać dla teatru, kiedy był już dojrzałym mistrzem literackim o wyrobionym stylu i pewnym swej pozycji. Spuścizna dramatyczna Bernharda jest bardzo spójna. Czytając jego sztuki jedna po drugiej, odniesie się wrażenie, że jest to jeden utwór, epicka saga jednego wielkiego rodu, rodziny, i ich bardzo zawiłych i skomplikowanych relacji. Teatr Bernharda to nie tylko fenomen literacki. W trakcie pracy nad pierwszą produkcją udało mu się znaleźć reżysera – Claussa Peymanna oraz aktorów, i dlatego później każdy utwór pisany był z myślą o konkretnych aktorach z zespołu. Sztuka „Aktor Minetti”, napisana i wystawiona w 1976 roku, jest dedykowana jednemu z najsłynniejszych aktorów niemieckich - Bernhardowi Minetti (1905-1998). Motto sztuki: „Portret artysty z czasów starości” brzmi jak dedykacja dla wielkiego artysty teatralnego. Sztuka nawiązuje też do belgijskiego malarza James’a Ensora (1860 – 1949), który urodził się w Ostendzie, mieście w północno-zachodniej Belgii, na wybrzeżu Morza Północnego. To właśnie tam rozgrywa się akcja sztuki, widoczne są różnorakie powiązania z późnymi pracami Ensora – obrazy „Popołudnie w Ostendzie” 1882, „Samotne maski” 1891, „Maski i śmierć” 1892, pełne groteski, cech ekspresjonizmu i symbolizmu.

Fragmenty recenzji:

„Państwowy Wileński Teatr Mały od dawna ma tak silne asy w dłoni, które udało się zaangażować w najnowsza premierę. Nareszcie – po długiej, pięcioletniej przerwie – legendarny tercet powraca: reżyser Tuminas, scenograf Adomas Jacovskis i kompozytor Faustas Latėnas. Powrócili w wymowny sposób, stanowczo i odważnie – Thomasem Bernhardem, który nie gościł w Teatrze Małym nigdy wcześniej. I – co może bardziej znaczące – Vladasem Bagdonasem, jednym z nielicznych obdarzonych szczególnym genem głębi i z pewnością odpowiednim do roli w sztuce Bernharda...”

Šarūnė Trinkūnaitė Return, “Hate progress”, 01-04-2015 Menų faktūra

„Tuminas zawsze był twórcą w cieniu Nekrošiusa, artystą szczerze podziwiającym kolegę i stale z nim rywalizującym, dyskutującym, wchłaniającym w obręb swojego języka teatralnego niektóre rozwiązania z teatru Nekrošiusa. Czasem było tak, że właściwe czytanie nowego dzieła Nekrošiusa było możliwe tylko dzięki jego echom w spektaklach Tuminasa. Tuminas parafrazował i rozwijał, podstawiał lustro i dyskutował. Ale dziś, gdy pracuje w Moskwie, jest już innym twórcą. Kochają go rosyjscy, mieszczańscy widzowie. Sam Putin łazi na jego spektakle. Tuminas rozgrzesza jego politykę w rozmowach z rosyjską emigracją w Nowym Jorku i dlatego nie ma dobrej prasy w ojczyźnie. No i my patrzymy na niego jakoś tak bardziej nieufnie. Teatru w Wilnie nie porzucił, choć wpada rzadko, pomaga córce, która tam reżyseruje, i od czasu do czasu polemizuje, ściga się z najlepszymi spektaklami sezonu. Widać jednak bardzo potrzebuje rozmowy na litewskim podwórku. Dlatego kiedy Lupa pokazał w Wilnie „Plac Bohaterów” Thomasa Bernharda, Tuminas odkopał jego „Minettiego”. No i zaprosił do głównej roli Vladasa Bagdonasa, przez dekady ikonicznego aktora Nekrošiusa, jego Tuzenbacha, Otella, Fausta, Ducha Ojca Hamleta. „Minetti” z wileńskiego Teatru Małego jest tylko pozornie sporem z Lupą o klucz i tonację do dramaturgii Bernharda. Tak naprawdę Tuminas znów rozmawia z jedynym reżyserem, z którym jego zdaniem warto rozmawiać: z Nekrošiusem. Bagdonas mierzy się w tym nowym spektaklu ze spektaklem sprzed trzydziestu pięciu lat. Z Pirosmani, Pirosmani Nekrošiusa. Z własną rolą i zawartą w niej koncepcją losu artysty.”

Łukasz Drewniak, Teatralny.pl, fragmenty tekstu „K/98: Słynni Litwini: Minetti, Pirosmani, Kafka”

http://teatralny.pl/opinie/k98-slynni-litwini-minetti-pirosmani-kafka,1461.html

Streszczenie sztuki:

http://www.e-teatr.pl/pl/realizacje/6681,streszczenie.html

_________________________________________________________________

OKT Teatr Miejski w Wilnie
„Mewa” wg Antoniego Czechowa
reż. Oskaras Koršunovas

10 października 2017, godz. 19.00 (2 h 50 min)

„Wystawiać Czechowa, to diagnozować choroby naszych czasów, skazy na duszy, używając słów zamiast skalpela. Dla aktora ośmielić się zagrać w sztuce Czechowa jest poniekąd jak dla lekarza złożyć przysięgę Hipokratesa, ponieważ każda chwila w dramacie Czechowa jest nagłym zwrotem losu. (…) To doskonała sztuka do eksperymentowania. Od samego początku była skazana na zgłębianie. W „Mewie” w dalszym ciągu odkrywamy tematy obecne także w „Hamlecie” i w „Na dnie”, te dotyczące współczesnego teatru, współczesnego aktora i współczesnego widza. „Mewa” jest trzecią częścią tego tryptyku. Wszystkie te części łączy szczególne skupienie uwagi na aktorach. W „Mewie” wydaje się, że widownia jest włączona w opowieść. Ta interaktywność nie jest celem samym w sobie – już piętnaście lat temu nasz teatr sformułował jedno ze swych naczelnych haseł, to jest wystawiać klasykę jak sztuki współczesne, czyniąc z niej raczej doświadczenie międzyludzkie, a nie historyczną dywagację. Stąd, liczymy na zaangażowanie widza w proces twórczy.” – mówi reżyser Oskaras Koršunovas.

„Mewa” otrzymała dwie nagrody Złotego Krzyża (najważniejsza nagroda teatralna Litwy): Martynas Nedzinskas (Trieplew) dla najlepszego aktora i Nelė Savičenko (Irina Arkadina) dla najlepszej aktorki. Realizacja Koršunovasa zdobyła także główną nagrodę na 36. Litewskim Festiwalu Teatralnym. Międzynarodowy debiut na festiwalu Kontakt w Toruniu został wyróżniony pięcioma nagrodami: za zajęcie trzeciego miejsca, nagrodą dla najlepszego reżysera – Oskarasa Koršunovasa, nagrodą dziennikarzy, nagrodą za rolę Konstantego Trieplewa dla najlepszego młodego twórcy festiwalu, którą otrzymał Martynas Nedzinskas oraz nagrodą dla najlepszej aktorki, która trafiła do Rasy Samuolytė za rolę Maszy.

Tekst dramatu: Antoni Czechow

Tłumaczenie z j. rosyjskiego: Sigitas Parulskis

Reżyseria i scenografia: Oskaras Koršunovas

Kostiumy: Dovilė Gudačiauskaitė

Muzyka: Gintaras Sodeika

Światła: Eugenijus Sabaliauskas

Video: Aurelija Maknytė

Obsada:

Treplyov - Martynas Nedzinskas

Irina Arkadina - Nelė Savičenko

Sorin - Darius Meškauskas

Nina - Gelminė Glemžaitė

Shamrayev - Vytautas Anužis

Polina - Airida Gintautaitė

Masha - Rasa Samuolytė

Trigorin - Darius Gumauskas

Dorn - Dainius Gavenonis

Medvedenko - Kirilas Glušajevas, Giedrius Savickas

Bilety:

• Strefa A: 90 zł/75 zł
• Strefa B: 70 zł/55 zł
• Strefa C: 50 zł/35 zł
• Strefa D: 30 zł

Fragmenty recenzji:

„W kwestii decyzji reżyserskich ten spektakl zasługuje na kilka Nagród Nobla za całe bogactwo pomysłów – takich jak, na przykład, „skrzyżowanie” „przestrzeni teatru” z „teatrem wyobraźni” i fantastycznym „niebem” (tzn. sufitem), sterowanym przez aktorów na oczach widowni. I oczywiście papierowa mewa, która zostaje zastrzelona, także zasługuje na nagrodę. Ale najważniejszym osiągnięciem tego spektaklu i jego zasadniczą „nową formą”, tak namiętnie i z determinacją poszukiwaną przez cały zespół OKT, jest debiut utalentowanego aktora Martynasa Nedzinskasa, który pokazuje się nam w pełnej krasie, stosując wszelkie możliwe środki aktorskiej ekspresji. Koncentrując się na postaci młodego pisarza Trieplewa na taką skalę, uczynił tę produkcję jedną z najlepszych realizacji tej sztuki na świecie. Zwrot Trieplewa „Potrzebujemy nowych form” jest nowym ośrodkiem znaczeniowym nowej sztuki i manifestem naszego teatru w ogóle. I specjalne podziękowania dla kompozytora Gintarasa Sodeiki za „Blues Trieplewa”!”

Konstantinas Borkovskis’ blog, 20 września 2013

„Nie jest to tylko spektakl dla aktorów, on się także na nich opiera. Dlatego też bezustannie ewoluuje. Jest w nim miejsce na nowe wynalazki. Ubóstwo i prostota sceny wymagają maksymalnej staranności ze strony aktorów. W „Mewie”, publiczność i aktorzy stają się partnerami, obserwującymi tych, którzy grają/żyją na scenie. (...) Jest to oczywiste, że sztuka wpisuje się w ostatnią teatralną epopeję Koršunovasa, i jest częścią trylogii „Hamlet” – „Na dnie” – „Mewa”.”

Goda Dapšytė, Menų faktūra, 9 października 2013

„Laboratoryjny punkt widzenia Koršunovasa jest oczywisty od samego początku. (…) Od początku do końca, aktorzy intensyfikują i wygaszają swoje postaci by wskazać, że są, lub nie są, postaciami, które grają. Wszystko to jest bardzo stonowane, przedstawione w najprostszy i najbardziej naturalny sposób, jakby aktorzy byli faktycznie na próbie. Jednak ta próba nie jest żadną próbą, choć aktorzy czują się ze sobą tak swobodnie, że ich gra pozbawiona jest jakichkolwiek wysiłków by zrobić wrażenie. To jest próba z najwyższej półki, pozbawiona aktorskich trików i popisów techniki, chociaż aktorzy subtelnie ujawniają te skrywane umiejętności, grając tak, że nie wygląda to wcale jak „granie”. To jest paradoks zgłębiany w badaniach naukowych Stanisławskiego nad naturalną grą aktorską. I, poza niezwykłymi umiejętnościami aktorów, jest tu wielkie osiągnięcie reżyserskie Koršunovasa, który prowadzi aktorów tą trudną i niesamowitą ścieżką.”

Maria Shevtsova, Critical Stages, Issue no.9, February 2014

„Polscy krytycy napisali, że „Mewa” Oskara Koršunovasa to „mistrzostwo świata”. W recenzji spektaklu jeden z krytyków stwierdził, że „spektakl Oskarasa Koršunovasa to aktorski koncert”. Litwini pokazali Czechowa niezwykle współcześnie, bez historycznego kostiumu, w oszczędnej scenografii i bardzo blisko publiczności, do której nieraz puszczają oko, wychodząc z roli. Trudno zresztą mówić o graniu - cały zespół kreuje swoich bohaterów z dużą wiarygodnością i niewymuszoną swobodą. Aktorzy całkowicie spajają się z bohaterami „Mewy” - to żywi ludzie, których małe i wielki dramaty rozgrywają się tuż obok.”

Wilnoteka.lt
http://www.wilnoteka.lt/pl/artykul/quotmewaquot-oskarasa-korsunovasa-nagrodzona-w-toruniu

„Oskaras Koršunovas ma od lat ustaloną markę w Polsce i Europie. A mimo niekwestionowanego dorobku pozostaje artystą poszukującym. Zaprezentowana na toruńskim festiwalu najnowsza inscenizacja „Mewy” to mistrzostwo świata. Stąd tyle nagród dla spektaklu, reżysera i aktorów. Tu, jak w soczewce, widać ludzkie uczucia i namiętności. Nie ma zaś ani jednego zbędnego elementu czy fałszywego tonu. A wszystko rozgrywa się na niemal pustej scenie. Aktorzy występują w prywatnych ubraniach jak podczas próby. Kiedy kończą kwestie, siadają z boku pod ścianą. Nadal jednak bacznie obserwują grę partnerów. W tym teatrze laboratorium zaciera się granica między nimi a kreowanymi postaciami.”

Jan Bończa-Szabłowski, Rzeczpospolita online, Litewska „Mewa” poszybowała wysoko

http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/184070,druk.html

________________________________________________________

Teatr Dansema
„Mozaika”
choreografia: Birutė Banevičiūtė
spektakl taneczny dla dzieci od 0 do 3 lat

12 października 2017, godz. 12.00 (35 min + 15 min zabawy z widzami)

Jak wygląda świat oczami małego dziecka? Jest okrągły czy kanciasty, żółty czy niebieski? A może zielony, miękki i podłużny? W pierwszych latach życia dzieci rozpoznają świat za pomocą kolorów i kształtów geometrycznych. Słynna litewska choreograf Birutė Banevičiūtė wraz z tancerzami stworzyła z tych kolorowych kształtów mozaikę różnych łatwo rozpoznawalnych warzyw, jak marchewka, pomidor, ogórek, a także mniej rozpoznawalnych grzybów, owoców i kwiatów.

Podczas spektaklu, podróżując poprzez kolejne stadia rozwoju dziecka, tancerze jak dzieci poniżej pierwszego roku życia czołgają się, odbijają, raczkują, następnie jak dwulatki chodzą, biegają, przewracają się, potem jak trzylatki galopują, chowają się i turlają. Tym charakterystycznym dziecięcym aktywnościom towarzyszy specjalnie stworzona muzyka złożona z wysokich, prostych dźwięków, przemawiających do dzieci w wieku od 0 do 3 lat.

Po 30 minutach mali widzowie zapraszani są na scenę, gdzie przez 15 minut mogą wziąć udział w zabawie miękkimi, delikatnymi elementami scenografii.

Spektakl był uznany przez Litewskie Ministerstwo Kultury za najlepsze przedstawienie dziecięce 2012 roku.

Choreografia: Birutė Banevičiūtė

Tancerze: Giedrė Subotinaitė/Agnė Ramanauskaitė, Mantas Stabačinskas, Marius Pinigis

Muzyka: Rasa Dikčienė

Światła: Aurelijus Davidavičius

Konsultant: Ingrida Gerbutavičiūtė

Bilety:

• rodzic + dziecko: 35 zł
• opłata za drugie i kolejne dziecko: 10 zł

_______________________________________________________

Tydzień Litewski organizowany przez Gdański Teatr Szekspirowski oraz Fundację Theatrum Gedanense odbywa się dzięki współpracy z Attache Kulturalną Republiki Litewskiej oraz Litewskim Instytutem Kultury.

Partnerami wydarzenia są Ministerstwo Kultury Republiki Litewskiej oraz Rada Kultury Litwy.

Tydzień Litewski został dofinansowany ze środków Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego.